Urodził się między rokiem 672 a 675 w południowej Anglii. Na chrzcie otrzymał imię Winfrid. W klasztorach benedyktyńskich w Exeter i Nursling otrzymał staranne wykształcenie. Został zakonnikiem i przyjął imię Bonifacy. Święcenia kapłańskie otrzymał około trzydziestego roku życia. Powierzono mu wtedy kierowanie szkołą klasztorną w Nursling. Słynął jako doskonały mówca i człowiek posiadający dużą wiedzę, którą umiał się posługiwać dla rozwiązywania trudnych problemów. Z jego umiejętności załatwiania kłopotliwych spraw chętnie korzystała zarówno władza duchowna, jak i świecka.
Jednak taka działalność nie satysfakcjonowała Winfrida. Pragnął się udać na misje i głosić Chrystusa narodom, które jeszcze Go nie poznały. W roku 716 wyjednał u swych przełożonych zgodę na wyprawę misyjną do Fryzji. Niestety, zakończyła się ona niepowodzeniem. Wrócił więc do swego macierzystego klasztoru, gdzie wkrótce wybrano go na opata. On jednak godności nie przyjął, ponieważ nadal uważał, że jego powołaniem jest praca misyjna.
Dla realizacji swych planów uzyskał podczas pobytu w Rzymie osobiste popracie i błogosławieństwo ówczesnego papieża Grzegorza II. W roku 719 pracował w Turyngii, potem znowu udał się do Fryzji, później prowadził misje w Hesji, gdzie w roku 722 założył klasztor benedyktyński w Amöneburg. Podczas kolejnej wizyty w Rzymie otrzymał sakrę biskupią i poparcie nie tylko władzy duchownej, ale także politycznej. Po powrocie do Hesji dokonał spektakularnego ścięcia "świętego dębu" w Geismar, stanowiącym ośrodek kultu pogańskiego. Na jego działalność niechętnym okiem patrzyli duchowni frańkońscy, którzy sami mieli pewne plany związane z terenami zajętymi przez plemiona germańskie.
W roku 732 papież Grzegorz III mianował Bonifacego arcybiskupem i polecił mu, by zakładał w Niemczech nowe biskupstwa. Bonifacy raz jeszcze udał się do Rzymu, skąd wrócił jako "legatus Germanicus". W ciągu kilku lat zorganizował strukturę administracyjną Kościoła w Niemczech.
W roku 744 założył opactwo w Fuldzie, które stopniowo zaczęło pełnić rolę centrum misji. Swoich braci w kapłaństwie zachęcał: "Złóżmy naszą ufność w Tym, który nam zawierzył cały ten ciężar. To, czego sami unieść nie możemy, nieśmy wspólnie z Tym, który jest Wszechmocny, który mówi: "Jarzmo moje jest słodkie, a brzemię lekkie". Stańmy do walki aż do nadejścia dnia Pana, albowiem Ťprzyszły na nas dni utrapienia i uciskuť. Jeśli tak się Bogu spodoba, oddajmy życie za święte prawa naszych ojców, abyśmy zasłużyli na wieczne z nimi dziedzictwo".
Po roku 750 św. Bonifacy jeszcze raz podjął próbę chrystianizacji Fryzów. Kiedy w roku 754 dotarł do ich miasta Dokkum, został napadnięty przez pogan i poniósł śmierć męczeńską. Początkowo chciano go pochować w Utrechcie, ostatecznie jednak ciało jego spoczęło w Fuldzie.
Wywodził się z rodu feudałów z Nadrenii. Przygotowywał się do stanu duchownego, przebywając na dworze arcybiskupa Fryderyka I w Kolonii, a potem cesarza Henryka V.
Mimo że był osobą duchowną, prowadził świeckie życie, nie stronił od zabaw i alkoholu. W 1115, podczas podróży, omal nie został trafiony piorunem, jednakże nic mu się nie stało. Poczytywał to zdarzenie za znak od Boga, wstąpił do klasztoru benedyktynów, przyjął święcenia kapłańskie i rozpoczął życie wędrownego kaznodziei, głosząc ideę ewangelicznego ubóstwa. W 1119 założył w Prémontré koło Laon erem, a następnie przekształcił go we wspólnotę kanoników regularnych świętego Augustyna, która szybko rozwinęła się w prężny zakon.
Premostratensi, nazywani norberatanami, szerzyli kult Najświętszego Sakramentu. Papież Pius IX mawiał, że są chwałą Eucharystii, a Eucharystia jest chwałą tego zakonu. W dowód zasług w 1126 papież Honoriusz II powierzył Norbertowi godność arcybiskupa Magdeburga.
Nowy arcybiskup od razu przystąpił do wprowadzania karności i czystych obyczajów wśród duchowieństwa, co przysporzyło mu wrogów i trzykrotnie omal nie pozbawiło życia w przygotowanych na niego zamachach. Został kanonizowany w 1582. Jest jedynym świętym o tym imieniu, patronem Pragi, zakonu norbertanów, przywoływanym w czasie burz i nawałnic.
.
Zesłanie Ducha Świętego.
ks. Jan Machniak.
Dzisiejsza uroczystość każe się nam pochylić nad tajemnicą Ducha Świętego. W każdą niedzielę wyznajemy w Credo: Wierzę w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela, który od Ojca i Syna pochodzi. Jednocześnie uświadamiamy sobie dziś, jak trudno jest mówić o Duchu Świętym. Odwołujemy się do symboli: wichru, ognia i wody, by wyrazić naturę Tego, który jest niewyrażalny Boga obecnego w nas i w świecie, który oświeca, poucza, inspiruje do działania i dodaje odwagi do dawania świadectwa o Chrystusie.
1. Moc wichru.
Dzieje Apostolskie mówią, że apostołowie oczekiwali z ufnością na zapowiedzianego przez Pana Jezusa Ducha Świętego. Gromadzili się w Wieczerniku i trwali na modlitwie. Dzień Pięćdziesiątnicy (w języku hebrajskim Szawuot) był szczególnym świętem dla Żydów. Przybywali oni do Jerozolimy z Palestyny i z różnych stron świata, by dziękować Bogu za urodzaje. Przynosili plony ziemi snopy zboża, winogrona, daktyle i figi, by ofiarować je Panu. Ludzie ozdabiali domy zielonymi gałązkami. W tym dniu, gdy Jerozolima była pełna pobożnych pielgrzymów z całego świata, Duch Święty zstąpił na apostołów.
Pierwszym znakiem obecności Ducha Świętego był szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru (Dz 2,2). Obraz wiatru (hebrajskie ruah) pojawił się w Księdze Rodzaju przy opisie stworzenia świata, gdzie symbolizował obecność Ducha Świętego. Duch Boży (ruah elochim) unosił się nad wodami jako siła porządkująca i ożywiająca cały wszechświat. Dzięki mocy Ducha Świętego światło zostało odłączone od ciemności, a wody od lądów. Światło słońca zapewniało wzrost roślin na ziemi. Gdy Bóg stwarzał człowieka, znowu tchnął w jego nozdrza tchnienie życia. Duch Święty jest tu ożywicielem. On sprawia, że człowiek odnajduje sens życia i swoje podobieństwo do Stwórcy.
Rzeczywistość działania Ducha Świętego jako tchnienia życia obrazuje pewne opowiadanie. Rolnik posiał pszenicę na polu i zasilił ją nawozami. Był dumny z siebie, bo zboże pięknie wyrosło. Na wysokich łodygach pszenicy pojawiły się piękne kłosy. Gdy słońce mocniej przyświeciło, łan pszenicy zrobił się złocisty. Rolnik stanął z kosą i zaczął żniwo. Był jednak zdziwiony, gdy zobaczył, że skoszone źdźbła nie padają równo na ściernisko. Wybrał kilka najpiękniejszych kłosów i nerwowo roztarł je w rękach. Dmuchnął, a na dłoni było tylko kilka ziaren. Kłosy pszenicy na jego polu były puste. Rolnik uświadomił sobie, że w czasie kwitnienia pszenicy zabrakło wiatru, który powoduje zapylenie kwiatów i powstanie ziarna.
Działanie Ducha Świętego jest delikatne jak łagodny powiew, który sprawia, że w kwiatach zawiązuje się ziarno. Duch Święty jest jak wiatr, który na morzu porusza okręty. Przez natchnienia popycha nas do dobrego działania.
2. Języki ognia.
W czasie zesłania Ducha Świętego apostołowie zobaczyli języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden (Dz 2,3). Ogień, podobnie jak wiatr czy tchnienie, był symbolem Ducha Świętego w Starym Testamencie. Zwykle towarzyszył objawianiu się Boga, podkreślając Jego wielkość i moc. Stwórca objawił się w znaku ognia Mojżeszowi, gdy wszedł on na Synaj. Mojżesz widział krzew ognia, który cały czas płonął, lecz się nie spalał. Wpadł w przerażenie, zdjął sandały, bo ziemia, na której stał, była święta (por. Wj 3,2-6). Jednocześnie moc ognia udzieliła się Mojżeszowi i poznał Boga, a jego twarz promieniowała światłem.
Bóg objawił się Izraelitom, gdy uciekali z Egiptu, jako słup ognia, który wskazywał im drogę i jednocześnie osłaniał ich przed pościgiem (por. Wj 13,21). Ogień również spala to, co złe. Niszczy grzech i oczyszcza ziemię z zepsucia. Jako rozżarzone węgle dotknął ust proroka Izajasza, aby go oczyścić i przygotować do misji głoszenia słowa Bożego (Iz 6,6). Ogień daje ciepło, ogrzewa dom i służy do obrony przed ciemnościami.
Momentu dotknięcia mocą ognia Ducha Świętego doświadczył św. brat Albert Chmielowski, gdy jako artysta wstąpił do jezuitów, by służyć Bogu. W czasie rekolekcji Duch Święty dotknął go swoją mocą, odsłaniając przed nim jego słabości i brudy. Brat Albert pogrążył się w całkowitej ciemności, ale ogień Bożej mocy, który go wewnętrznie przepalał, niszczył i oczyszczał, w końcu stał się dla niego światłem. Ukazał przyszłemu świętemu drogę służenia najuboższym i dał mu siłę tak wielką, że już się nie cofnął przed trudnościami.
W czasie zesłania Ducha Świętego języki ognia są znakiem miłości Ducha Świętego, który jest światłem, oczyszcza i przemienia serce człowieka oraz napełnia go Bożą mądrością i mocą.
Duch Święty dał apostołom odwagę głoszenia słowa Bożego. Piotr wystąpił jako pierwszy. Wszyscy obecni przed Wieczernikiem rozumieli jego przemówienie.
3. Świadectwo o Chrystusie wobec świata.
Duch Święty, który staje się obecny w obrazie wichru i ognistych języków zapowiada nową erę w dziejach świata. Jak w czasie stworzenia Duch Boży unosił się nad wodami, tak w dzień zesłania Ducha Świętego rodzi się Kościół, w którym każdy człowiek doświadcza bliskości Boga.
Szczególnym darem Ducha Świętego zapowiedzianym przez Pana Jezusa jest moc odpuszczania grzechów: Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane (J 20,23). Każdy grzech jest symbolem umierania, które ostatecznie prowadzi do śmierci. W nałogach, jak pijaństwo, narkomania, uzależnienie od pornografii, śmierć jest nieuchronna i prawie natychmiastowa. Duch Święty obecny w sakramencie pokuty przez odpuszczenie grzechów jest nowym tchnieniem życia. Przywraca je, ukazując możliwość nawrócenia, przemiany.
Moc Ducha Świętego objawia się w zdolności wyznania, że Pan Jezus jest jedynym Zbawicielem: Nikt też nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: ŤPanem jest Jezusť (1 Kor 12,3). Ta moc szczególnie objawia się w życiu męczenników, którzy jak św. Maksymilian Kolbe mają odwagę wyznawać Chrystusa, ryzykując swoim życiem. Maksymilian odważnie poszedł do bunkra głodowego za Franciszka Gajowniczka. W ciągu dwóch tygodni, które tam spędził, okazał niezwykły hart ducha. Śpiewał pieśni, którymi zapalał odwagę u współwięźniów.
Moc świadczenia o Panu Jezusie otrzymuje każdy chrześcijanin otwarty na działanie Ducha Świętego, by być świadkiem miłości Bożej w domu, rodzinie, szkole i pracy.
Duch Święty na różne sposoby objawia się w naszym życiu. Jest ogniem przepalającym i niszczącym brud grzechu. Hartuje chrześcijanina wewnętrznie. Staje się światłem i ciepłem. Jest jak tchnienie wiatru popychające do czynienia dobra. Podsuwa dobre myśli i pomaga wielbić Boga w codziennym życiu. Przeżyjmy więc dobrze dzisiejszą uroczystość, otwierając nasze serca na Jego działanie.
SIEDEM DARÓW DUCHA ŚWIĘTEGO
Dary Ducha Świętego są specjalnymi uzdolnieniami, które pozwalają nam żyć w sposób godny ucznia Jezusa Chrystusa.
Katechizm Kościoła Katolickiego mówi o siedmiu darach Ducha Świętego: darze mądrości, rozumu, rady, męstwa, umiejętności, pobożności, bojaźni Bożej.Pamiętajmy jednak, że Duch Święty może obdarzyć nas jeszcze innymi darami. Wszystkie dary Ducha Świętego musimy wypraszać w modlitwie. Modlitwą również powinniśmy za nie dziękować i w sobie je rozwijać. Oczywiste jest, że siedmiu darów mamy używać w rzeczach dobrych. Umacniają nas one w drodze do osiągnięcia życia wiecznego, w naszym chrześcijańskim powołaniu. Dary Ducha Świętego umacniają naszą wiarę i miłość do Boga.
W liczbie tradycyjnie wymienianych 7 darów, którymi obdarza Duch Święty (Iz 11,2n), Kościół widzi ich bogactwo i pełnię. Takie jest symboliczne znaczenie tej liczby.
1. Dar Mądrości pozwala nam przyjąć punkt widzenia samego Boga: czyli punkt widzenia oparty na fundamencie miłości
2. Dar Rozumu uzdalnia do trafnego rozumienia prawd wiary i pojęcia Bożych tajemnic
3. Dar Rady przystosowuje używane przez nas środki do obranych celów (jak czyni to roztropność)
4. Dar Męstwa obdarza wytrzymałością wobec próby
5. Dar Umiejętności pozwala rozeznać wartości: co pochodzi od Boga, co od złego, a co od nas samych
6. Dar Pobożności pomaga zachwycać się Bogiem i kochać Go
7. Dar Bojaźni Bożej jest pełną miłości obawą, że wciąż mało Go kochamy
Opracowano
na tydz. 01.06.2025. - 08.06.2025.
