S Z C Z Ę Ś Ć B O Ż E
Tym śląskim pozdrowieniem witamy Was na naszej st«ronie internetowej
Ojciec Święty Jan Paweł II, powiedział "Niech nie znika to piękne pozdrowienie "Szczęść Boże" i "Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus". Pozdrawiajcie się tymi słowami, przekazując w ten sposób najlepsze życzenia (bliźnim). W nich zawarta jest wasza chrześcijańska godność. Nie dopuście, aby ją wam odebrano".
Jest nam niezmiernie miło, że odwiedziłeś naszą stronę. Znajdziesz na nich informacje o naszej posłudze duszpasterskiej, o wspólnotach, w których możesz pogłębiać swoją wiarę, a także dowiesz się co słychać w naszej parafii, jej historię.
Strona nasza od ponad 17 lat mieści się na Serwerze "OPOKA" pod adresem http://www.nmpwelnowiec.katowice.opoka.org.pl/
Fundacja Opoka została powołana przez Konferencję Episkopatu Polski w dniu 5 czerwca 1998 r. Jej zadaniem jest służenie Kościołowi katolickiemu w Polsce w zakresie tworzenia systemu elektronicznej wymiany informacji oraz serwisu internetowego www.opoka.org.pl.
Informacje o naszej parafii można znaleźć również na serwisie społecznościowym FB (facebook)
pod adresem jak niżej:
Link do "FB"
Link do stron internetowych na których online są Transmisje Mszy Świętej.
Link do stron internetowych na których online są Transmisje Mszy Świętej po polsku.
Link do listy Mszy Św. online w telewizji i radio.
LINK DOTYCZĄCY GŁOSU DZWONÓW KOŚCIOŁA NMP WSPOMOŻENIA WIERNYCH W KATOWICACH WEŁNOWCU.
SKARBONKA
Drodzy Parafianie i Przyjaciele parafii NMP Wspomożenia Wiernych.
Z serca dziękujemy za Waszą troskę i materialną pomoc w utrzymaniu naszej świątyni.
W czasie zagrożenia pandemią gdy liturgia celebrowana jest z ograniczoną ilością wiernych można
to bezpiecznie uczynić bez wychodzenia z domu wpłacając na nw. konto bankowe.
"DANE KONTA".
WAŻNE
Zarządzenia, Komunikaty i inne pisma Metropolity Katowickiego Arcybiskupa Wiktora Skworca
Treści tych dokumentów można przeczytać na końcu strony.
"... By zachować świętość i żyć długo jest konieczne:
a/ czyste sumienie, to znaczy spokojne układanie się do snu, bez strachu o wieczność,
b/ umiarkowany stół,
c/ aktywne życie,
d/ ucieczka przed nałogami, tzn. dobre towarzystwo..."
MYŚL KSIĘDZA BOSKO.
Niszcząca siła pychy:
ks. Janusz Mastalski:
W czasie drogi krzyżowej w Wielki Piątek 2005 roku kard. Joseph Ratzinger modlił się w Koloseum następującymi słowami:
Panie Jezu, ciężar krzyża powalił Cię na ziemię.
Ciężar naszego grzechu,
ciężar naszej wyniosłości przygniata Cię.
Lecz Twój upadek nie oznacza przeciwności losu,
nie jest po prostu zwykłą słabością
krzywdzonego człowieka.
Zechciałeś wyjść naprzeciw nam,
przez naszą wyniosłość leżącym na ziemi.
Pycha zrodziła myśl,
że potrafimy wyprodukować człowieka,
i spowodowała, że ludzie stali się swoistym towarem,
kupowanym i sprzedawanym,
swego rodzaju składem materiału
do naszych eksperymentów,
dzięki którym mamy nadzieję
sami przezwyciężyć śmierć,
podczas gdy jedynie coraz głębiej
upokarzamy godność człowieka.
Panie, pomóż nam, bo upadliśmy.
Pomóż nam, byśmy odrzucili niszczącą pychę
i ucząc się od Ciebie pokory,
dali się podnieść na nowo.
Pater noster...
O jak smutna i strapiona
Matka ta błogosławiona,
której Synem niebios Król.
O quam tristis et afflicta
fuit illa benedicta
Mater Unigeniti!
Już Jan Kasjan, chrześcijański pisarz żyjący na przełomie IV i V wieku, przestrzega wiernych przed tą poważną wadą, która "doszczętnie niszczy wszystkie cnoty, a grozi nie tylko ludziom przeciętnym i słabym, ale zwłaszcza tym, którzy zajmują wysokie miejsca, doszedłszy do nich dzięki własnym siłom". I dodaje:
To jest powód, dla którego błogosławiony Dawid z taką przezornością strzeże swego serca, tak że odważa się głosić przed Tym, któremu z pewnością nie były obce tajniki jego sumienia: «Panie, pycha nie gości w moim sercu i nie towarzyszy memu spojrzeniu; nie szukam rzeczy wielkich, przekraczających me siły». [...] A jednak, dobrze wiedząc, jak trudno się przed tym ustrzec nawet ludziom doskonałym, nie zakłada on, że może liczyć tylko na własne siły, ale prosi w modlitwie Pana, by pomógł mu uniknąć strzał nieprzyjaciela i by nie został przez niego zraniony: «Niech mnie nie dogoni stopa pyszałka».
Pycha rzeczywiście niszczy człowieka, a posiada także "córki", które jeszcze bardziej deformują jego oblicze. Są nimi:
1. Duma. Człowiek dumny chce się odróżniać od innych i wynosi się ponad nich.
2. Pogarda. To postawa, w której lekceważy się bliźnich, uważa się innych za gorszych od siebie lub siebie uznaje się za kogoś lepszego i pobożniejszego.
3. Samolubstwo. Człowiek samolubny lubi podziwiać siebie, czy to za urodę, pobożność, czy z powodu innych zalet.
4. Zarozumiałość. Jest to postawa, w której następuje przecenianie swoich sił, a lekceważenie innych. Najczęściej łączą się z tą postawą nieposłuszeństwo i upór.
5. Plotkarstwo. Pyszałek najbardziej lubi obmawiać, osądzać, krytykować i dopatrywać się błędów u innych.
6. Faryzejska obłuda. Taki człowiek pokazuje siebie lepszym, niż jest w rzeczywistości.
Chrystus ukazuje nam dzisiaj zupełnie inną postawę: "kto by między wami chciał się stać wielki, niech będzie sługą waszym" (Mk 10). Chodzi więc o pełną pokory postawę bycia dla drugiego.
Święty Grzegorz Wielki przed wiekami pisał:
Nie jest prawdziwie pokorny ten, kto rozumie, że musi stać na czele innych na mocy dekretu Bożej woli, a mimo to gardzi tą wyższością. Jeśli natomiast podporządkuje się boskim poleceniom i wolny jest od przywary uporu, i uprzedzony jest już o tych darach, którymi może służyć innym, kiedy zostaje mu nadana najwyższa godność rządzenia duszami, sercem powinien wzbraniać się przed nią, jednak wbrew swej woli powinien okazać posłuszeństwo.
Każdy z nas kimś zarządza. Pamiętajmy, że fakt bycia "nad kimś" nie uprawnia nas do wywyższania się. Przecież Syn Boży "nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć" (Mk 10). Obyśmy umieli w swoim życiu tę postawę naśladować.
Patron lekarzy, chirurgów, notariuszy, rzeźbiarzy, malarzy, złotników, introligatorów i hafciarzy.
Według historyka Euzebiusza z Cezarei św. Łukasz urodził się w Antiochii Syryjskiej. To wielkie wówczas miasto słynęło z nauki i ożywionego życia kulturalnego. Łukasz zdobył tam wykształcenie humanistyczne i zawodowe jako lekarz. Był poganinem. Skoro jednak poznał Chrystusa, zaraz przyjął chrzest i został członkiem gminy chrześcijańskiej w Antiochii. Pod wpływem Bożej łaski cały swój talent i wykształcenie włączył w głoszenie Ewangelii. Swoją pracę apostolską rozpoczął jako uczeń i towarzysz św. Pawła w jego podróżach misyjnych. Nie opuszczał swojego mistrza nawet wtedy, gdy był więziony. W Rzymie spotkał św. Marka Ewangelistę. Starannie przestudiował jego Ewangelię i sam zaczął pisać Ewangelię. Św. Łukasz jest także autorem Dziejów Apostolskich, w których opisał pracę apostołów po wniebowstąpieniu Chrystusa, zwłaszcza działalność Apostołów Piotra i Pawła. Jako 84-letni starzec miał ponieść śmierć męczeńską w Beocji (pomocna Grecja). Relikwie jego w 357 roku przeniesiono do Konstantynopola, a w XIII w. do Padwy.
Jest patronem Hiszpanii, miasta Achai; introligatorów, lekarzy, malarzy i rzeźbiarzy, notariuszy, rzeźników i złotników. Według legendy malował portrety Jezusa, apostołów, a zwłaszcza Maryi, Matki Bożej. Tradycja podaje, że ikona Matki Bożej Jasnogórskiej wyszła właśnie spod jego ręki.
Zapraszamy na nabożeństwa różańcowe od poniedziałku do piątku (włącznie) o godz. 17.15, a w soboty i niedziele o godz. 16.15.
Mój różaniec
Tak różny w mym życiu
Ten z assyskich płatków róży
I z oliwkowego drzewa co rośnie w Ziemi Świętej
Kryształowy z Pierwszej Komunii
I ten fosforowy świecący nocą
I wytarty, ten babciny - czarny
Mój Różaniec
Odmawiany w pośpiechu
W kolejce do szkoły - niedoliczony
Odmawiany na palcach i
Na kluczach dziewięciu co
Zawieszone na szekli dziesiątej
I ten co w pracy liczony na wielkich
betonowych płytach
I ten pobożny, rozważany
wyklęczany na twardej posadzce kościoła
I ten wychodzony w pielgrzymkach,
wymodlony w górach
I ten zaniedbany, niezrozumiany,
odklepywany
Mój Różaniec
Tak różny w mym życiu
Wciąż Cię za mało
Autentycznego, szczerego, najprawdziwszego
Bukietu róż, zaniesionego przed tron
Zdrowaś Maryjo
Różaniec jest modlitwą zawierzenia, która kieruje nas przez Maryję do Jezusa. Odmówienie całej części różańca trwa 25 minut... To jedyne 25 minut z 1440 - które otrzymujemy od Boga każdego dnia!
RÓŻANIEC
W małej izdebce, tuż obok łóżka,
Z różańcem w ręku klęczy staruszka
Czemuż to babciu mówisz pacierze?
Bo ja w ich siłę naprawdę wierzę.
Wierzę, że te małe paciorki z dębiny
Moc mają ogromną, odpuszczają winy
Gdy zawiodą lekarze, gdy znikąd pomocy
Ja,grzesznik niegodny, korzystam z ich mocy
Pierwsza dziesiątka jest za papieża
Niech nami kieruje, Bogu powierza.
Druga w intencji całego Kościoła
Modlitwą silny wszystkiemu podoła.
Trzecia za męża, co zmarł i już w niebie
A może w czyśćcu, lub większej potrzebie
Czwartą odmawiam w intencji syna...
Przy tych słowach staruszka płakać zaczyna
Był dobry chłopak, lecz od ojca pogrzebu
Odwrócił się od Boga, złorzeczył niebu
Nie rozumiał, że Bóg w swojej miłości
Dał wolną wolę dla całej ludzkości.
Zaś człowiek dar ten bezcenny i hojny
Zamienił na chciwości, wyzysk i wojny
I teraz, gdy wypadek czy wojenna trwoga
Nie wini siebie, lecz zawsze Boga.
Myślałam, że syn, gdy założył rodzinę,
Gdy wziął na ręce swą pierwszą dziecinę,
Zrozumiał swe błędy, cel odnalazł w życiu
Lecz on mimo rodziny, pogrążył się w piciu.
Awantury, alkohol, płacz i siniaki
Czemu swym dzieciom los zgotował taki?
Nie było miłości, pieniędzy, jedzenia,
Spokój był tylko, gdy szedł do więzienia.
Ja zaś przez lata biorąc rożaniec do ręki,
Bogu polecam swych wnucząt udręki,
Lecz syn w nałogu trwał dalej uparty,
Z czwartej dziesiątki robił sobie żarty.
\"Lepiej piątą odmawiaj sama za siebie
Bo żyjesz tylko o wodzie i chlebie.
Na nic te posty i twoje modły,
Bo los już taki musi być podły.\"
Płacze staruszka, drżą wątłe ramiona.
Wie, że jest chora, niedługo skona.
Co będzie z synem, z jego rodziną?
Czy znajdą drogę prawdziwą, jedyną?
I zmarła nieboga. Wezwano syna
Ten twardo powiedział - nie moja to wina.
Lecz widząc w trumnie matki swej trupa,
Poczuł jak mu pęka na sercu skorupa.
Zobaczył rożaniec swej zmarłej matki,
W miejscu czwartej dziesiątki zupełnie gładki.
Nie ma paciorków - patrzy i nie wierzy,
Palcami starte od milionow pacierzy.
Tylko piąta dziesiątka była jak nowa,
Przypomniał swe kpiące o niej słowa.
Na palcach zobaczył od łańcuszka rany,
Wybacz mi - krzyknął - Boże mój kochany!
Ożyło w końcu syna sumienie,
Przysięgam ci matko, że ja się zmienię.
Całował zimne swej matki dłonie,
Twarz łzami zoraną i siwe skronie.
Rzucił nałogi, oddał się Bogu,
Szczęście gościło w ich domu progu.
I codziennie wieczorem, całą rodziną,
Różaniec mówili za matki przyczyną.
Autor: Jacek Daniluk z Białej Podl.
Św. Pawła od Krzyża
Paweł Danei, urodził się w 1694 roku we włoskim Piemoncie. Rozmiłowany w Krzyżu Chrystusa, nauczył się mądrości w Ranach Chrystusowych.
Był wielkim mistykiem chrześcijańskim, a zarazem jednym z największych kaznodziejów osiemnastego stulecia.
Nauczał, że "bardzo pożyteczną i świętą rzeczą jest rozmyślać o Męce Pana i nad nią się zastanawiać, albowiem na tej drodze dochodzi się do nadprzyrodzonej łączności z Bogiem.
W tej świętej szkole nabywa się prawdziwej mądrości. Tam wyuczyli się jej wszyscy święci..."
Życiorysy św. Pawła od Krzyża uznają zgodnie, że inicjatywa założenia Zgromadzenia Męki Pańskiej wyszła nie od niego, lecz od Matki Bożej.
Gdy miał 26 lat, ukazała mu się odziana w czarną szatę ze znakiem Męki Jezusa na piersi, znakiem krzyża i serca z napisem:
JESU XPI PASSIO (Jezusa Chrystusa Męka).
Najświętsza Matka poleciła Pawłowi, by założył zakon, którego członkowie odziani w podobny strój będą nieustannie czcić pamięć Męki Jezusowej.
W kolejnych wizjach otrzymywał światło i pouczenie dotyczące reguły zakonnej i apostolstwa.
Obdarzony mistycznymi łaskami, pouczony drogą objawień, założył zgromadzenie zakonne, którego zadaniem jest głosić Chrystusa Ukrzyżowanego
Członkowie zakonu specjalnym ślubem zobowiązują się krzewić w świecie pamięć o Męce Chrystusa i nabożeństwo do niej.
Kościół nie tylko uroczyście zatwierdził zgromadzenie Męki Pańskiej, ale obdarzył je licznymi łaskami i przywilejami.
Kościół nazwał św. Pawła od Krzyża "Łowcą dusz"
I tym łowcą dusz pozostał on do końca. W czasie ostatniej choroby nie przestawał głosić chwały Chrystusa Ukrzyżowanego.
Nie mogąc zdobyć się już na inne słowa, poprzestawał na zalecaniu odwiedzającym go, by pamiętali o Męce Pańskiej.
Każdemu, jako ostatnią pamiątkę, wręczał mały krucyfiks, który nieustannie miał przypominać ostatnie jego słowa.
A gdy już nie mógł mówić, ujął w drżące wyniszczone dłonie jeden z małych krucyfiksów, wskazał na postać rozpiętą na krzyżu, następnie uniósłszy rękę przyłożył ją do czoła, a żarliwe błaganie w jego oczach mówiło wyraźniej niż słowa, na które nie potrafił się już zdobyć.
Św. Jan de Brébeuf.
Urodził się 25 marca 1593 roku w normandzkiej miejscowości Condé-sur-Vire. Pochodził ze znakomitej, szlacheckiej rodziny.
W 1617 roku wstąpił do jezuitów. Początkowo był nauczycielem. Po ukończeniu studiów teologiczno-filozoficznych i otrzymaniu święceń kapłańskich, udał się wraz z towarzyszami w dwumiesięczną, morską podróż do Kanady. Tam dołączył do szczepu Indian Algonochini i przez pięć miesięcy uczył się ich języka, pomagając im jednocześnie w rozmaitych pracach. Z czasem spisał nawet gramatykę ich dialektu i stworzył specjalny słownik "indiańsko-francuski". Nie udało mu się jednak żadnego z tubylców nawrócić na chrześcijaństwo.
Podobnie wyglądała sprawa z członkami szczepu Huronów, zamieszkujących terytoria wzdłuż rzeki św. Wawrzyńca. Tam również potrafił Jan nawiązać przyjazne stosunki z Indianami, ale żadnego z nich prócz jednego, umierającego dziecka nie udało mu się w ciągu trzech lat nawrócić.
W 1636 roku w Kanadzie zaczęła rozprzestrzeniać się epidemia, która zdziesiątkowała populację Indian. Autochtoni, widząc, że zaraza nie dotyka przybyłych na ich tereny misjonarzy, doszli do wniosku, że ci muszą posiadać jakieś magiczne zdolności, dlatego też w obliczu zagrożenia, zaczęli masowo nawracać się na chrześcijaństwo.
W roku 1641 Jan de Brébeuf w czasie jednej ze swych licznych podróży złamał łopatkę. Trzy lata zmuszony był przeleżeć na szpitalnym łóżku w Quebecku. Z czasem powrócił jednak do swej misyjnej działalności.
W 1649 doszło do tragedii. Irokezi napadli na wioskę Huronów mordując jej mieszkańców, zabijając także - po długich torturach Jana. Podobnie zginął święty Izaak Jogues. Ten pochodzący z Orleanu jezuita został pojmany przez Irokezów i przez 15 miesięcy męczony w niewoli.
Wg. Portalu "Wiara"
Św. Izaak Jogues.
Urodził się w roku 1607 we Francji, w Orleanie. W wieku 17 lat wstąpił do zakonu jezuitów. Po zdobyciu wykształcenia i kilkuletniej pracy jako wykładowca wysłany został jako misjonarz do Kanady. W 1636 roku przypłynął do Kanady i tam dołączył do kaznodziei i grupy kilku misjonarzy, którzy nawracali Indian. Nie było to bezpieczne zajęcie, jednak Izaakowi udawało się przez sześć lat głosić Ewangelię.
W roku 1642 schwytali go Irokezi, poddali okrutnym torturom, a później przez 13 miesięcy więzili w małej indiańskiej wiosce, znajdującej się na terenie dzisiejszego stanu Nowy Jork. W wyniku tortur utracił kciuk. Misjonarza oswobodzili duńscy osadnicy i dowieźli do portu w Nowym Amsterdamie (dzisiejszy Nowy Jork), skąd odpłynął do Europy.
Kiedy odzyskał zdrowie, we Francji podjęto go z wielkimi honorami. Izaak jednak wkrótce znów wybrał się za Ocean. Wierzył , że ma do spełnienia misję i bardzo mu zależało, żeby znaleźć się ponownie wśród Irokezów. Dotarł do nich w 1644 roku. Akurat wśród Indian wybuchła groźna epidemia, a zaraza niszczyła plony. Irokezi obciążyli odpowiedzialnością Izaaka i towarzyszącego mu misjonarza za te wszystkie nieszczęścia. Obu schwytali i ścięli im głowy.
Jan, Izaak oraz pięciu innych, kanadyjskich misjonarzy, zostali kanonizowani w 1925 roku przez Piusa XI. Kościół katolicki wspomina ich każdego roku 19 października.
Poniżej link do treści "SŁOWA".
TREŚĆ SŁOWA.DO PARAFII NAJŚWIĘTRZEGO SERCA PANA JEZUSA ORAZ PARAFII NAJŚWIĘTRZEJ MARII PANNY WSPOMOŻENIA WIERNYCH :
Poniżej link do treści DEKRETU.
TREŚĆ DEKRETU.Poniżej link do map z budynkami przynależnymi do Paraffi NMP Wspomożenia Wiernych.
Mapa 1.Mapa 2.Bloki na Słoneczna 24 (w budowie).Poniżej link do treści komunikatu.
TREŚĆ KOMUNIKATU.Poniżej link do treści apelu.
TREŚĆ APELU.Poniżej podajemy link do apelu podpisanego przez Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski oraz Arcybiskupa Metropolity Katowickiego z dnia 05.03.2021r.:
TREŚĆ APELU.
W KONTEKŚCIE REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO WS. ABORCJI W POLSCE z dn 02.12.2020r.:
Poniżej link do treści OŚWIADCZENIA Stanisława Gądeckiego Arcybiskupa Metropolity Poznańskiego Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski Wiceprzewodniczącego Rady Konferencji Episkopatów Europy (CCEE).
TREŚĆ OSWIADCZENIA.Jeśli jesteś SENIORKĄ lub SENIOREM, ukończyłaś/ukończyłeś 70. rok życia zapoznaj sie z propozycją pomocy.
WIDOK PLAKATU DLA SENIORÓW.
Poniżej link do treści wezwania.
TREŚĆ WEZWANIA.Poniżej link do treści OŚWIADCZENIA Stanisława Gądeckiego Arcybiskupa Metropolity Poznańskiego Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski Wiceprzewodniczącego Rady Konferencji Episkopatów Europy (CCEE).
TREŚĆ OSWIADCZENIA.Poniżej link do treści apelu podpisanego przez Członków Rady Stałej Konferencji Episkopatu Polski.
TREŚĆ APELU.Poniżej link do treści listu podpisanego przez Stanislawa Gadeckiego Arcybiskupa Metropolity Poznanskiego Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski Wiceprzewodniczącego Rady Konferencji Episkopatów Europy (CCEE).
TREŚĆ KOMUNIKATU.Poniżej podajemy link do treści listu podpisanego przez Przewodniczącego Komisji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów Konferencji Episkopatu Polski.
TREŚĆ LISTU.