S Z C Z Ę Ś Ć B O Ż E
Tym śląskim pozdrowieniem witamy Was na naszej st«ronie internetowej
Ojciec Święty Jan Paweł II, powiedział "Niech nie znika to piękne pozdrowienie "Szczęść Boże" i "Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus". Pozdrawiajcie się tymi słowami, przekazując w ten sposób najlepsze życzenia (bliźnim). W nich zawarta jest wasza chrześcijańska godność. Nie dopuście, aby ją wam odebrano".
Jest nam niezmiernie miło, że odwiedziłeś naszą stronę. Znajdziesz na nich informacje o naszej posłudze duszpasterskiej, o wspólnotach, w których możesz pogłębiać swoją wiarę, a także dowiesz się co słychać w naszej parafii, jej historię.
Strona nasza od ponad 17 lat mieści się na Serwerze "OPOKA" pod adresem http://www.nmpwelnowiec.katowice.opoka.org.pl/
Fundacja Opoka została powołana przez Konferencję Episkopatu Polski w dniu 5 czerwca 1998 r. Jej zadaniem jest służenie Kościołowi katolickiemu w Polsce w zakresie tworzenia systemu elektronicznej wymiany informacji oraz serwisu internetowego www.opoka.org.pl.
Od pewnego czasu naszą parafię mozna znaleźć na serwisie społecznościowym FB (facebook)
pod adresem jak niżej:
Link do "FB"
Link do stron internetowych na których online są Transmisje Mszy Świętej.
Link do stron internetowych na których online są Transmisje Mszy Świętej po polsku.
Link do listy Mszy Św. online w telewizji i radio.
LINK DOTYCZĄCY GŁOSU DZWONÓW KOŚCIOŁA NMP WSPOMOŻENIA WIERNYCH W KATOWICACH WEŁNOWCU.
SKARBONKA
Drodzy Parafianie i Przyjaciele parafii NMP Wspomożenia Wiernych.
Z serca dziękujemy za Waszą troskę i materialną pomoc w utrzymaniu naszej świątyni.
W czasie zagrożenia pandemią gdy liturgia celebrowana jest z ograniczoną ilością wiernych można
to bezpiecznie uczynić bez wychodzenia z domu wpłacając na nw. konto bankowe.
"KONTO".
WAŻNE
Zarządzenia i Komunikaty Metropolity Katowickiego Arcybiskupa Wiktora Skworca
Treści zarzadzeń można przeczytać na końcu strony.
"... Czy chcecie swoje pieniądze nie zabierać do grobu, nie do wiecznego piekła i zatracenia, ale do wiecznego raju ? Dawajcie biednym jałmużnę, szczególnie aby ratować życie dusz i ciał..."
MYŚL KSIĘDZA BOSKO.
Nie bądźmy bojaźliwi, ks. Marian Bendyk
21 września 1957 r. na skutek potężnego huraganu zatonął na Atlantyku niemiecki statek Pamir. Pozostali przy życiu marynarze z trudem utrzymywali się na powierzchni wody. Dwie łodzie ratunkowe zostały uszkodzone i ci, którzy się na nich znaleźli, utonęli w odmętach. Tylko jedna łódź była dobra. Schroniło się w niej dwudziestu pięciu marynarzy. Dwa dni i dwie noce bez jedzenia i picia walczyli o życie z falami oceanu. Uratowało się tylko pięciu najwytrwalszych. Zapytani, w jaki sposób udało się im przetrwać, odpowiedzieli:
W ciągu dwóch nocy mijało nas kilka statków. Widzieliśmy ich światła, krzyczeliśmy z całych sił, lecz wiatr zagłuszał nasze wołanie. Ku naszej rozpaczy statki mijały nas w niedalekiej odległości. Za każdym też razem część marynarzy wyskakiwała do wody, aby płynąc, dostać się do mijającego ich okrętu. Staraliśmy się ich powstrzymać opowiadali uratowani lecz daremnie. Oni myśleli, że prędzej i łatwiej ocalą się, gdy opuszczą łódź i sami popłyną. Niestety, wszyscy zginęli. Uratowali się tylko ci, którzy wytrwali w łodzi ratunkowej do końca.
W podobnej sytuacji znaleźli się uczniowie Chrystusa. Im również groziło zatonięcie, spotkała ich bowiem burza na jeziorze. Chociaż byli doświadczonymi rybakami, bali się. Nawet najbardziej doświadczonych marynarzy zawodzą nerwy na widok szalejącego żywiołu i kruchości łodzi, która temu żywiołowi musi się przeciwstawić. Sprawę pogarszało to, że działo się to w nocy. Pozostawało więc albo zatonąć, albo prosić Chrystusa o pomoc. Apostołowie wybrali to drugie. Zaczęli wołać do Jezusa pełni trwogi: "Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy? On wstał, rozkazał wichrowi i rzekł do jeziora: «Milcz, ucisz się». Wicher się uspokoił i nastała głęboka cisza. Wtedy rzekł do nich: «Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże wam brak wiary?»".
Poprzez cudowne uciszenie burzy na jeziorze Chrystus chciał przede wszystkim wzmocnić wiarę apostołów w swoje bóstwo. Chciał im pokazać, że to, co jest niemożliwe dla ludzi, możliwe jest dla Boga. On nie tylko posiada moc uciszania potężnych wichrów i fal, czyniąc sobie posłusznymi najpotężniejsze żywioły, ale ma moc uciszania wszelkiego rodzaju wichrów i burz, których doświadcza każdy Jego wyznawca, a przede wszystkim założony przez Niego Kościół.
Burza na jeziorze jest obrazem historii Kościoła i naszego chrześcijańskiego życia. Po wzburzonym morzu świata i czasu wiosłujemy do portu, któremu na imię "wieczność". Bardzo rzadko ta żegluga jest spokojna. Częściej niebo pokryte jest chmurami rozświetlanymi przez błyskawice. Burza miota falami, a my tak jak apostołowie musimy wiosłować pod wiatr.
Niewielu z nas doświadczy prawdziwej burzy na jeziorze. Każdy z nas doświadczy jednak w życiu innego rodzaju burz. Niekiedy będą one związane z naszym życiem osobistym lub rodzinnym. Będą dotyczyły naszego małżeństwa, wychowania dzieci, zdrowia, problemów finansowych, niepowodzeń w pracy, nieporozumień z ludźmi.
Niejednokrotnie, gdy burza pokus, trudności, cierpień, nałogów i przeciwności zacznie się wzmagać, będziemy bliscy rozpaczy, myśląc, że daremny jest nasz wysiłek, daremne wiosłowanie, bo nasza łódź tonie i wszystko będzie stracone. Tak jak w sercu apostołów pojawi się wtedy i w naszym sercu pokusa zwątpienia, pomyślimy, że Bóg nas opuścił. Będziemy chcieli wołać: auczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy"
Warto wtedy przypomnieć sobie słowa Jezusa z dzisiejszej Ewangelii: "Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże wam brak wiary?". Ufajmy zatem i wierzmy Chrystusowi, że On nigdy nas nie opuszcza i jest gotowy czuwać nad nami i pomagać nam w czasie każdej życiowej burzy. Nie przestawajmy w takim czasie modlić się i wołać o ratunek. Z Nim nic nie jest straszne ani przegrane. On jest panem wszystkiego. On jest panem morza i burz.
Malarze i artyści przedstawiają Kościół Chrystusowy w postaci łodzi Piotrowej. Podobnego obrazu używali również ojcowie Kościoła. Porównanie to jest szczególnie aktualne w dzisiejszych czasach. Wielu bowiem chrześcijan sądzi, że Kościół nie tylko przeżywa kryzys, ale że tonie. Do nich wszystkich zwraca się Jezus ze słowami: "Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże wam brak wiary?".
Nie zapominajmy zatem, że Chrystus jest głównym sternikiem łodzi Piotrowej Kościoła. Jest On również blisko nas w chwilach pokus, nawałnic i niebezpieczeństw.
Do Chrystusa, który jest Panem morza i burz, módlmy się słowami pięknej młodzieżowej pieśni religijnej:
Chciałeś, Panie, bym wypłynął na głębokie życia morze,
Wiary mojej wypróbować chciałeś moc.
Popatrz, wicher już się zrywa, burza grzechów rozszalała,
Czy nie widzisz, że ja tonę, że jest noc?
Refren
Panie, nie śpij, Panie, ratuj, przecież ginę, fale grzechów rozbijają moją łódź.
Panie, wybacz, że zwątpiłem, czy dopłynę. Panie, ratuj moją duszę i się zbudź.
Pytasz, gdzie jest moja wiara. Czemu lękam się i boję?
Mówisz do mnie, że wciąż czuwasz w każdy czas.
Dzisiaj, Panie, uwierzyłem, ale wiem, że przyjdzie czas,
Będę wołać w wielkiej trwodze jeszcze raz.
Alojzy urodził się w roku 1568 koło Mantui. Najstarszy syn margrabiego Ferdynanda di Castiglione. Będąc paziem na dworach w Mantui, Florencji i Madrycie odznaczał się umiłowaniem modlitwy czystością i umartwieniem. Jako siedemnastoletni młodzieniec wstąpił do zakonu jezuitów w Rzymie, gdzie pogłębił w sobie ducha pokuty, pokory, posłuszeństwa. W 1590 r. ukończył studia teologiczne. Umarł jako kleryk 21 czerwca 1591 r., zaraziwszy się dżumą przy pielęgnowaniu chorych. Beatyfikowany w roku 1605, kanonizowany w 1726. Jest patronem Mantui oraz młodzieży, zwłaszcza studiującej.
W ikonografii św. Alojzy przedstawiany jest w sutannie jezuickiej, w białej komży z szerokimi rękawami. Jego atrybutami są: czaszka, Dziecię Jezus w ramionach, mitra książęca u stóp, krzyż, lilia, czaszka.
Obraz Guercino-"Powołanie św. Alojzego Gonzagi"
Anioł pokazuje Alojzemu cierpiącego na krzyżu Jezusa. Gonzaga postanawia poświęcić życie Zbawicielowi, do czego drogą jest - oprócz pokornego zrzeczenia się korony markiza - także życie w czystości, co symbolizuje leżąca na ziemi biała lilia.
Urodził się w 353 r. w Bordeaux. Pochodził z bogatej senatorskiej rodziny. Po otrzymaniu gruntownego wykształcenia piastował kilka urzędów publicznych. Odbył też wiele podróży, podczas których zawarł różne przyjaźnie.
Paulin ożenił się z Hiszpanką i dzięki niej, będąc już dojrzałym mężczyzną przyjął chrzest. Małżonkowie nie mieli dzieci (niektórzy historycy mówią, iż mieli jedyne dziecko, które wcześnie zmarło), dlatego też adoptowali biedne sieroty i wiele środków przeznaczali na ich wychowanie w chrześcijańskim duchu.
Na początku lat dziewięćdziesiątych IV w. Paulin wyjechał do Barcelony. W 393 r. mieszkańcy miasta widząc jego bogobojne i oddane innym życie przekonali go, aby przyjął święcenia kapłańskie. Dwa lata później udał się do Noli w Kampanii we Włoszech, zaprzestał współżycia małżeńskiego i zaczął prowadzić skromne życie zakonne. Dużo czasu i środków przeznaczał przy tym na potrzeby ubogich. W 409 r. Paulin został wyświęcony na biskupa. Kiedy wielu wiernych zostało uprowadzonych do Afryki pieniądze cerkiewne przeznaczał na ich wykupienie z niewoli. Gdy zabrakło majątku, sam przebrany za niewolnika zastąpił syna pewnej biednej wdowy. Tajemnica ta szybko wydała się jednak i biskup powrócił na katedrę.
Św. Paulin zmarł 22 czerwca 431 r. Jego żywot spisał kapłan Uraniusz, który spędził u boku świętego wiele lat. W XI w. jego szczątki przeniesiono do Rzymu. Obecnie spoczywają we wsi Sutera na Sycylii obok relikwii św. Onufrego Wielkiego.
Inni prorocy w duchu przeczuwali
Promienne światło mające zabłysnąć,
Ty zaś swym palcem ukazałeś Tego,
Co gładzi grzechy.
Nikt się tak wielki z ludzi nie narodził,
By stać się większym świętością od Jana,
On bowiem ochrzcił Pana, który zmywa
Przewiny świata.
(Z hymnu brewiarzowego)
Gdy Jan dorósł wiódł życie pustelnicze, żywiąc się leśnym miodem i szarańczą. Gdy miał niespełna 27 lat, rozpoczął swą służbę - przygotowanie ludzi na nadejście Chrystusa. Wzywał wszystkich, by porzucili grzeszny żywot, a tych, którzy posłuchali, chrzcił w Jordanie. Obmywał ich ciała z grzechów wodą, symbolicznie przygotowując na prawdziwe oczyszczenie, które przyniesie Mesjasz. Za Janem podążyło wielu, którzy chcieli słuchać jego nauk i być ochrzczeni. Także i Jezus przybył nad brzegi Jordanu, by przyjąć chrzest od Jana. I choć Jan nie czuł się godzien tego zaszczytu, Chrystus zapewnił go, że to on właśnie ma Go ochrzcić. Gdy Chrystus wyszedł z wody, Duch Boży zstąpił jako gołębica i rozległ się głos z nieba "Ten jest mój syn umiłowany, w którym mam upodobanie". Jakiś czas później Jan publicznie zganił Heroda Antypasat (syna i spadkobiercę Heroda Wielkiego) za to, iż ten poślubił żonę swego brata Herodiadę. Władca nakazał wówczas go uwięzić. Z przyczyn politycznych Herod chciał pozostawić Jana przy życiu, lecz rozwścieczona Herodiada pragnęła jego śmierci i gdy tylko nadarzyła się sposobność, wykorzystała wstawiennictwo swej córki - Salome - by zażądać głowy Jana Chrzciciela. Herod spełnił prośbę pasierbicy i Jan został ścięty. Uczniowie zabrali jego ciało i pochowali je w jakimś miejscu, które znacznie później określano jako Sebastę w Samarii.
Św. Jan Chrzciciel był pierwszym świętym czczonym w całym Kościele. Na jego wspomnienie wyznaczono wiele terminów. W kościele zachodnim zachowały się dwa: 24 czerwca - dzień narodzin świętego (dies natalis) oraz 29 sierpnia - pamiątka jego męczeństwa (in Passione).
W dzisiejszą niedzielę liturgia Kościoła obchodzi uroczystość narodzenia św. Jana Chrzciciela. W kalendarzu kościelnym jest to wyjątek, ponieważ wspomnienie każdego ze świętych obchodzimy w dniu ich narodzin dla nieba to znaczy w dniu przejścia z tego świata do oglądania Boga twarzą w twarz. Dlaczego ten wyjątek? Dlaczego właśnie dziś, w Dzień Pański, Kościół zamiast celebrować kolejną XII niedzielę zwykłą daje nam do rozważania tę wyjątkową postać w dniu jego narodzin? Św. Jan Chrzciciel jest ostatnim prorokiem, który zamyka Stary Testament i otwiera Nowy Testament. Boża zapowiedź, obietnica dana człowiekowi już od zarania dziejów, po nieszczęsnym grzechu pierworodnym, właśnie wypełnia się w tym nawoływaniu św. Jana Chrzciciela, żeby prostować ludzkie drogi, bo oto przychodzi nasz Pan i Zbawca, wyczekiwany Mesjasz.
Bardzo ważne jest właściwe odczytanie znaczenia imienia, które daje sam Bóg. Pismo Święte wyraźnie na to wskazuje zarówno w Starym Testamencie jak i w Nowym. W sakramencie chrztu otrzymałem imię tak naprawdę od samego Chrystusa. Dlatego święci: Bazyli i Grzegorz napisali: Chociaż inni noszą różne imiona czy to po ojcu, czy własne, od swoich zawodów lub czynów, my uważaliśmy za wielki zaszczyt i wielkie imię być i nazywać się chrześcijanami. W sakramencie bierzmowania, będąc już świadomi naszej obecności w Bożym Kościele, wybieramy nowe imię, które ma nam pomóc zrealizować nasze powołanie. Osoby, które składają śluby zakonne stają się osobami konsekrowanymi, to znaczy przeznaczonymi na wyłączną służbę Ewangelii otrzymują nowe imię.
W to dzisiejsze święto narodzin św. Jana Chrzciciela uciszmy nasze serce, żeby stało się pustynią, bo wtedy usłyszymy jego głos, który nawołuje do nawrócenia. A ze skruszonym sercem łatwiej jest odczytać nasze imię, które nadał nam Bóg zanim jeszcze zaistnieliśmy w łonach naszych mam.
ks. Marian Łękawa SAC
Wielki Meczet Omajjadów
Wielki Meczet Omajjadów w Damaszku (Syria) został przebudowany z bazyliki św. Jana Chrzciciela i do tej pory przechowywane są tam relikwie św. Jana Chrzciciela, który czczony jest przez muzułmanów jako prorok. Wielki Meczet postawiony został w 705 r. w okresie rozkwitu potęgi Omajjadów. Ta reprezentacyjna budowla dynastii Omajjadów wyznaczyła kierunek rozwoju sztuki islamskiej. Meczet wyróżnia się trzynawowy korpusem głównym na którym zachowały się resztki mozaiki z XIII wieku. Posiada rozległy dziedziniec otoczony arkadami i trzy minarety. W otoczeniu meczetu wznoszą się inne zabytki architektury: Maristan Nuri tj. zbudowany w XII wieku szpital, medresa Nuredina i grobowiec Saladyna z 1193 roku.
Najwyższy minaret meczetu nosi miano Jezusa, nazwany tak ponieważ lokalna tradycja mówi, że w tym miejscu pojawi się Chrystus podczas dnia sądu.
ZARZĄDZENIA
Poniżej link do treści komunikatu.
TREŚĆ KOMUNIKATU.Poniżej link do treści apelu.
TREŚĆ APELU.Poniżej link do treści zarzązdzenia.
TREŚĆ ZARZĄDZENIA.Poniżej link do treści wskazań.
TREŚĆ WSKAZAŃ.Poniżej link do treści zaleceń.
TREŚĆ ZALECEŃ.Poniżej podajemy link do apelu podpisanego przez Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski oraz Arcybiskupa Metropolity Katowickiego z dnia 05.03.2021r.:
TREŚĆ APELU.
W KONTEKŚCIE REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO WS. ABORCJI W POLSCE z dn 02.12.2020r.:
Poniżej link do treści OŚWIADCZENIA Stanisława Gądeckiego Arcybiskupa Metropolity Poznańskiego Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski Wiceprzewodniczącego Rady Konferencji Episkopatów Europy (CCEE).
TREŚĆ OSWIADCZENIA.Jeśli jesteś SENIORKĄ lub SENIOREM, ukończyłaś/ukończyłeś 70. rok życia zapoznaj sie z propozycją pomocy.
WIDOK PLAKATU DLA SENIORÓW.
Poniżej link do treści wezwania.
TREŚĆ WEZWANIA.Poniżej link do treści OŚWIADCZENIA Stanisława Gądeckiego Arcybiskupa Metropolity Poznańskiego Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski Wiceprzewodniczącego Rady Konferencji Episkopatów Europy (CCEE).
TREŚĆ OSWIADCZENIA.Poniżej link do treści apelu podpisanego przez Członków Rady Stałej Konferencji Episkopatu Polski.
TREŚĆ APELU.Poniżej link do treści listu podpisanego przez Stanislawa Gadeckiego Arcybiskupa Metropolity Poznanskiego Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski Wiceprzewodniczącego Rady Konferencji Episkopatów Europy (CCEE).
TREŚĆ KOMUNIKATU.Poniżej podajemy link do Informacja Kanclerza Kurii Metropolitalnej w sprawie dyspensy z dnia 16 października 2020 r.
TREŚĆ KOMUNIKATU.Poniżej podajemy link do treści listu podpisanego przez Przewodniczącego Komisji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów Konferencji Episkopatu Polski.
TREŚĆ LISTU.Poniżej link do treści listu podpisanego przez Prefekta Kardynała Roberta Sarah.
List Kongregacji do spraw Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów.