S Z C Z Ę Ś Ć B O Ż E
Tym śląskim pozdrowieniem witamy Was na naszej stronie internetowej
Ojciec Święty Jan Paweł II, powiedział "Niech nie znika to piękne pozdrowienie "Szczęść Boże" i "Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus". Pozdrawiajcie się tymi słowami, przekazując w ten sposób najlepsze życzenia (bliźnim). W nich zawarta jest wasza chrześcijańska godność. Nie dopuście, aby ją wam odebrano".
Jest nam niezmiernie miło, że odwiedziłeś naszą stronę. Znajdziesz na nich informacje o naszej posłudze duszpasterskiej, o wspólnotach, w których możesz pogłębiać swoją wiarę, a także dowiesz się co słychać w naszej parafii, jej historię.
W radościach i słodyczach spiesz rychło do Boga z bojaźnią i szczerością, a nie będziesz oszukany, nie pójdziesz za próżnością.
św. Jan od Krzyża.
Tydzień modlitw o powołania
IV Niedziela Wielkanocna jest obchodzona w Kościele jako Niedziela Dobrego Pasterza dzień szczególnej modlitwy o powołania. Podczas Eucharystii czytany jest fragment Ewangelii wg św. Jana, w którym Jezus nazywa siebie dobrym pasterzem (J 10,1-10). Ma on wyjątkowy wymiar duszpasterski
Ta niewyobrażalna rzeczywistość, jaką jest życie wieczne, staje się udziałem człowieka już tu i teraz, dzięki temu, że Chrystus, Boży Syn, poprzez przyjęcie na siebie naszych win przeszedł przez straszliwą mękę i śmieć. A zmartwychwstając dał mieszkańcom tej ziemi swój Kościół, w którym On nieustannie uobecnia się. Byleby tylko człowiek zechciał otworzyć swoje serce i przyjąć Pana Jezusa wtedy nie będzie już odrzucony, bo On sam mówi o tych, którzy słuchają Jego głosu: "Nie zginą na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki".
Dzisiejszą niedzielę przeżywamy w Kościele jako 55 Światowy Dzień Modlitw o Powołania Kapłańskie i Zakonne. Rozpoczyna się też Tydzień Modlitw o Powołania do służby w Kościele.
Ciągle musimy prosić Jezusa Chrystusa Dobrego Pasterza, aby nigdy nie zabrakło nowych pracowników w Bożej Winnicy. Musimy modlić się o dobre i liczne powołania kapłańskie i zakonne, o ludzi gotowych pójść przemieniać serca innych, podjąć trudne zadania wobec współczesnego świata.
Mając wśród siebie kapłanów, mamy dostęp do niewyczerpanych Bożych łask płynących z sakramentów świętych. Pamiętajmy, że tylko dzięki sercom i dłoniom kapłanów jest możliwe przedłużenie Chrystusowej zbawczej Ofiary podczas Eucharystii oraz rozdawanie Bożego miłosierdzia w sakramencie pokuty.
Niedziela Dobrego Pasterza. Uświadomienie nam, kim jest dla nas Jezus Chrystus i jaka jest Jego rola. Ilustruje ją najlepiej obraz pasterza. Może już dziś mniej to rozumiemy, bo zawód pasterza należy w naszych czasach i naszej kulturze raczej do rzadkości, ale warto się zastanowić, jakie uniwersalne treści zawiera ta przenośnia.
Słowo "duszpasterz" ma swój ewangeliczny rodowód. Oparte jest na wypowiedziach Jezusa o dobrym pasterzu. Kapłan ma być dobrym pasterzem dusz. Parafia czy inna wspólnota religijna może żyć duchem Ewangelii tylko wówczas, gdy jest zgromadzona wokół duszpasterza. Zawsze tym pierwszym Dobrym Pasterzem jest sam zmartwychwstały Chrystus, ale zostawił On na ziemi duszpasterzy jako swoich widzialnych zastępców.
Módlmy się zatem szczególnie dziś i w tym tygodniu za naszych kapłanów, polecajmy najpierw naszego Ojca Świętego, Franciszka, on sam zaraz po swoim wyborze na Stolicę Apostolską poprosił nas o modlitwę.
Link do Orędzia na Niedzielą Dobrego Pasterza
Światowy Dzień Modlitw o Powołania 2018 r.
Patron Polski, Czech, Prus, archidiecezji gdańskiej i gnieźnieńskiej i diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej.
Mnich i biskup. Przyjaciel cesarza i królów. Skromny pielgrzym i misjonarz. Męczennik Kościoła. Św. Wojciech Sławnikowic. Obok Matki Bożej Królowej Polski, św. Stanisława i św. Andrzeja Boboli jeden z głównych patronów naszego kraju. Choć nie był Polakiem, to jemu Polska zawdzięcza powstanie organizacji kościelnej.
Święty Wojciech urodził się około 956 r. w Libicach w Czechach w rodzinie Sławnikowiców. Wykształcenie zdobywał w Magdeburgu pod opieką arcybiskupa św. Adalberta, którego imię przybrał w czasie bierzmowania. W 983 r. został biskupem Pragi. Powierzone obowiązki wypełniał sumiennie, wskutek czego natrafiał na olbrzymie trudności i dwukrotnie musiał uchodzić z Czech do Rzymu. Tam w końcu wstąpił do benedyktynów. Realizował ideał życia ceniony wówczas, szczególnie w elitach Europy. Był misjonarzem na Węgrzech i w Polsce, skąd wyruszył do Prus, gdzie 23 kwietnia 997 r. poniósł śmierć męczeńską. Jego relikwie spoczęły w Gnieźnie. Kanonizowany w 999 r. Śmierć jego wywarła ogromne wrażenie wśród znających go bliżej elit z otoczenia cesarza Ottona III, który osobiście udał się do Gniezna w 1000 r., aby oddać hołd wielkiemu człowiekowi i męczennikowi. Św. Wojciech jest wzorem pasterza, pełnego troski o dobro powierzonych sobie dusz, zawsze gotów do poświęcenia się dla innych, nieustępliwy, gdy chodzi o naruszenie Bożych przykazań.
Przedstawiany jest z orłem, paliuszem, wiosłem (do Prus płynął łodzią po Wiśle) i włócznią lub włóczniami, którymi go zabito.
Relikwiarz w kształcie niewielkiej trumny, na której umieszczono leżącą rzeźbę świętego z Katedry
Gnieźnienskiej.
Portal Katedry
W 1175 roku katedra zyskała swój największy skarb - słynne Drzwi Gnieźnieńskie ufundowane prawdopodobnie przez Mieszka III Starego. Autor tego dzieła jest po dziś dzień nieznany. Są one jednym z najcenniejszych zabytków sztuki romańskiej w Polsce, unikalnym dziełem w skali światowej.
Drzwi prowadzące do wnętrza katedry gnieźnieńskiej składają się z dwóch skrzydeł niejednakowej wielkości, odlanych z brązu. Lewe skrzydło, o wymiarach 328 cm na 84 cm, zostało odlane w jednym kawałku, natomiast prawe, o wymiarach 323 cm na 83 cm, powstało ze zlutowania 24 mniejszych części. Grubość drzwi wynosi od 15 do 1,5 cm. Każde skrzydło zostało podzielone na 9 kwater, na których przedstawiono sceny z życia św. Wojciecha. Pierwsza scena, ukazana w dolnej kwaterze lewego skrzydła, przedstawia narodzenie świętego, a kolejne, oglądane ku górze, ukazują wydarzenia związane z pobytem Wojciecha w Czechach, Niemczech i Włoszech. Dalsze dzieje świętego przedstawione są na prawym skrzydle drzwi, które należy oglądać od góry do dołu. I tak pierwsza górna kwatera ukazuje przybycie świętego do Prusów, kolejne chrzest Prusów, nauczanie, ostatnią mszę, aż do męczeńskiej śmierci. Cykl został zamknięty sceną XVIII ukazującą złożenie ciała świętego Wojciecha do grobu. Na każdej z dwóch części drzwi, na 4 kwaterze od dołu, umieszczono kołatkę w kształcie lwiej głowy.
Fundatorzy Drzwi Gnieźnieńskich uznali, że drzwi kościoła będą najlepszym miejscem na oddanie chwały świętemu, gdyż dla człowieka średniowiecznego miały one znaczenie symboliczne, jakby oddzielały grzeszny świat od świętej przestrzeni kościoła.
Modlitwa:
Boże, Ty umocniłeś nasz naród w wyznawaniu Twego imienia przez nauczanie i chwalebne męczeństwo św. Wojciecha, biskupa; spraw, prosimy aby ten, który na ziemi głosił naszym przodkom wiarę, wstawiał się za nami w niebie. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
Katedra w Gnieźnie
Święty Marek, zwany także Janem (Dz 13,5.13), był synem Marii, właścicielki jakiegoś jerozolimskiego domostwa, być może samego wieczernika i krewnym Barnaby (Kol 4, 10). Prawdopodobnie ochrzcił go sam św. Piotr Apostoł (l P 4,13). Wśród apostołów dojrzewał do pracy misyjnej. Praca ta pociągała go widocznie, ponieważ widzimy go najpierw u boku Pawła Apostoła w czasie jego pierwszej wyprawy misyjnej (Dz 13), a następnie u boku Piotra Apostoła jako "ucznia i tłumacza". Znał doskonale całą treść nauczania Piotra, którą spisał w Ewangelii. Tradycja podaje, że Piotr wysłał go do Egiptu jako biskupa Aleksandrii. Zakładał tam nowe gminy chrześcijańskie. Tam również poniósł śmierć męczeńską. W IX w. Wenecjanie przewieźli jego relikwie do swojego miasta, gdzie zbudowali mu wspaniałą bazylikę patriarchalną. Dzień św. Marka (25 IV) zbiegł się przypadkowo z procesją błagalną, praktykowaną od starożytnych czasów dla uproszenia u Boga dobrych urodzajów. Tak św. Marek stał się orędownikiem u Boga o dobrą pogodę i obfite plony. Jest on także patronem pisarzy, notariuszy, murarzy, szklarzy oraz miast: Bergamo, Wenecji, a także Albanii. Przyzywany podczas siewów wiosennych oraz w sprawach pogody. Zwłaszcza notariusze widzą w nim swojego patrona. Był bowiem towarzyszem apostołów Pawła i Piotra, którym usługiwał: pisał dyktowane listy, tłumaczył nauki Piotra i pozostawił po sobie Ewangelię, w której chodziło mu o doprowadzenie czytelnika do wiary w Bóstwo Jezusa Chrystusa. Przedstawia się go z księgą i w towarzystwie lwa.
Największą zasługą św. Marka jest to, że zostawił nam napisany zwięzły opis życia i nauki Pana Jezusa. Jego Ewangelia miała być wiernym echem katechezy św. Piotra. Napisał ją św. Marek przed rokiem 62, w którym ukazała się Ewangelia św. Łukasza. Mogła więc powstać w latach 50-60. Zaczyna on swoją Ewangelię od Chrztu Pana Jezusa i od powołania św. Piotra na Apostoła. Podaje on jako szczegół charakterystyczny: pobyt Pana Jezusa w domu św. Piotra i uzdrowienie jego teściowej (Mk 1, 29-31).
Święty Marek znał doskonale język aramajski i grecki. Ewangelię swoją pisał nie dla Żydów, gdyż często tłumaczy słowa aramajskie na język grecki (Mk 5, 4; 14, 36; 15, 22). Tłumaczy również zwyczaje żydowskie (Mk 7, 1-23; 14, 12). Ewangelię swoją pisał zapewne w Rzymie, gdyż przypomina znanych w Rzymie gminie chrześcijańskiej: Aleksandra i Rufusa (Mk 15, 21) jako świadków pośrednich męki Pańskiej.
Modlitwa:
Boże, nasz Ojcze, który dałeś świętemu Markowi Ewangeliście łaskę głoszenia Dobrej Nowiny, pozwól nam poznać Ciebie dobrze, abyśmy mogli żyć w wierze jako uczniowie i wyznawcy Chrystusa. Amen.
Dni błagalne (rogationes, od łac. rogo - prosić, modlić się). Swoimi początkami sięgają chrześcijańskiej starożytności. Do dni błagalnych należą: święto św. Marka Ewangelisty (obchód stały 25 kwietnia) i trzy dni przed uroczystością Wniebowstąpienia Pańskiego (Dni Krzyżowe). Zasadniczo daje się im miejsce w trzy dni od VI Niedzieli Wielkanocnej do środy przed uroczystością Wniebowstąpienia Pańskiego.
Procesja w dniu św. Marka (litaniae maiores - prośby większe) znana jest już od pierwszych wieków chrześcijaństwa, była jednak zwyczajem lokalnym, który wytworzył się w środowisku rzymskim. Przyjmuje się, iż jest kontynuacją procesji pogańskiej (zwanej robigalia) ku czci bożka Robigusa, która udawała się w pola dla uzyskania od bóstw dobrych zbiorów. Z czasem obrządki te zostały jednak zaadaptowane do chrześcijaństwa. Do ostatecznego ukształtowania się litaniae maiores i ustalenia ich na dzień 25 kwietnia przyczynił się papież Grzegorz Wielki. Odnowa kalendarza (1969 r.) skreśliła jednak te obchody z kalendarza ogólnego (tj. obowiązującego dla całego Kościoła).
W poniedziałek w dniu 25 kwietnia urządzamy procesję do krzyża oraz modlimy się o urodzaje i błogosławieństwo Boże w pracy. U nas procesja ta udaje się do krzyża przed kościołem o godz. 7.30. Zapraszamy do udziału wszystkich, a zwłaszcza działkowców.
