Strony główne godz. 08:00.
Ogłoszenia i Intencje godz. 13:45
S Z C Z Ę Ś Ć B O Ż E
Tym śląskim pozdrowieniem witamy Was na naszej stronie internetowej
Ojciec Święty Jan Paweł II, powiedział "Niech nie znika to piękne pozdrowienie "Szczęść Boże" i "Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus". Pozdrawiajcie się tymi słowami, przekazując w ten sposób najlepsze życzenia (bliźnim). W nich zawarta jest wasza chrześcijańska godność. Nie dopuście, aby ją wam odebrano".
Jest nam niezmiernie miło, że odwiedziłeś naszą stronę. Znajdziesz na nich informacje o naszej posłudze duszpasterskiej, o wspólnotach, w których możesz pogłębiać swoją wiarę, a także dowiesz się co słychać w naszej parafii, jej historię.
Strona nasza od prawie 19 lat (09.03.2004) mieści się na Serwerze "OPOKA" pod adresem http://www.nmpwelnowiec.katowice.opoka.org.pl/
Fundacja Opoka została powołana przez Konferencję Episkopatu Polski w dniu 5 czerwca 1998 r. Jej zadaniem jest służenie Kościołowi katolickiemu w Polsce w zakresie tworzenia systemu elektronicznej wymiany informacji oraz serwisu internetowego www.opoka.org.pl.
Informacje o naszej parafii można znaleźć również na serwisie społecznościowym FB (facebook)
pod adresem jak niżej:
Link do "FB"
Na stronie MSZE.info można znaleźć:
Najbliższe Msze Święte (po wpisaniu w "szukaj" miescowości), również Kościoły, Msze Św. za granicą, Informator, Modlitewnik, Święta, Patroni, Sanktuaria.
Link do stron internetowych na których online są Transmisje Mszy Świętej.
Wykaz katowickich parafii z godzinami odprawianych Mszy Św.
Limk do katowickich parafii (Można zmieniać miasta w wykazie i szukać parafii w wybranym mieście)
Link do stron internetowych na których online są Transmisje Mszy Świętej po polsku.
Link do listy Mszy Św. online w telewizji i radio.
LINK DOTYCZĄCY GŁOSU DZWONÓW KOŚCIOŁA NMP WSPOMOŻENIA WIERNYCH W KATOWICACH WEŁNOWCU.
(Proszę poczekać parę sekund albo wyłączyć reklamę)
SKARBONKA
Drodzy Parafianie i Przyjaciele parafii NMP Wspomożenia Wiernych.
Z serca dziękujemy za Waszą troskę i materialną pomoc w utrzymaniu naszej świątyni.
Bez wychodzenia z domu można wpłacać na podane konto bankowe.
"DANE KONTA".
WAŻNE
Zarządzenia, Komunikaty i inne pisma Metropolity Katowickiego Arcybiskupa Adriana Józefa Galbasa SAC
oraz biskupów pomocniczych.
Treści tych dokumentów można przeczytać na końcu (dole)) strony.
Abp Adrian Józef Galbas SAC
Bp Marek Szkudło
Bp Adam Wodarczyk
Bp Grzegorz Olszowski
"... Moi synowie! Szanujcie czas, a czas was zachowa na wieczność ..."
MYŚL KSIĘDZA BOSKO.
Czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy pan domu przyjdzie.
Rozpoczynamy Adwent. Przeżywamy początek roku liturgicznego. Kiedy mówimy o początku czegoś, zawsze mamy też na myśli koniec. Ewangelia mówi dziś właśnie o tym zakończeniu, kiedy Chrystus przyjdzie po raz ostatni, aby zaprosić nas na ucztę niebieską. Powinniśmy więc z pewnym lękiem (mobilizującym) pochylić się nad wezwaniem czuwajcie!. Co ono oznacza, co z niego wynika?
Czuwanie przede wszystkim zakłada aktywność. Czuwający człowiek nie może być bierny. Jeśli matka czuwa przy kołysce, to nasłuchuje, spogląda na swoje ukochane maleństwo. Jest aktywna, bo wie, że nie może przespać trwania przy dziecku. W Adwencie potrzeba takiej aktywności, polegającej na przysłuchiwaniu się swojemu sumieniu. Jest ono wpatrywaniem się w swoje serce, swoje wnętrze, aby dokonać przemiany i oczyszczenia. Ten wgląd w samego siebie jest potrzebny, aby nie minąć się z Bogiem. Adwent to czas zrobienia w sercu miejsca dla Chrystusa, co wiąże się z aktywnością zarówno modlitewną, jak i moralną. Czasem chodzi o drobiazgi, które zakłócają komunikację z Bogiem i innymi ludźmi. Święty Paweł w dzisiejszym drugim czytaniu mówił: Rozumiejcie chwilę obecną. Ten Adwent się nie powtórzy. Trzeba więc go wykorzystać w pracy nad sobą. Jeśli nie zmobilizujemy się w tym czasie do aktywności w powrocie do Pana, będzie to czas stracony. Wtedy zaś naprawdę pojawi się lęk przed Bogiem przychodzącym.
Oprócz aktywności czuwanie zakłada jeszcze inną ważną postawę. Jest nią gotowość. Człowiek czuwający ma świadomość zagrożeń, które mogą być przyczyną wielu nieszczęść. Najlepszym obrazem tej gotowości jest czuwanie przy łóżku chorego. Ci, którzy pielęgnują obłożnie chorego, doskonale wiedzą, jakie zagrożenia czyhają w takiej sytuacji. Są to np. odleżyny, infekcje, które mogą doprowadzić do zapalenia płuc, a w konsekwencji do śmierci. Czuwający przy chorym są gotowi, aby im przeciwdziałać (np. zmieniając pozycję leżącego). Człowiek gotowy posiada środki do przeciwdziałania problemom. Owa gotowość jest chęcią sięgnięcia po nie. W Adwencie takim środkiem, który przeciwdziała minięciu się z Mistrzem z Nazaretu, jest łaska. Trzeba więc zadbać o stan łaski uświęcającej, o możliwość (gotowość) częstej Komunii Świętej. Trzeba cenić sobie stan łaski uświęcającej, ponieważ jest to gotowość na przyjście Pana. Święty Paweł w Liście do Rzymian apeluje: przyobleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa. Jakże potrzebna jest postawa nieunikania Chrystusa oraz pragnienie spotkania się z Nim, gotowości przyjęcia Go do serca.
Trzeba zaznaczyć, że czuwanie zakłada jeszcze jedną postawę postawę oczekiwania. Człowiek czuwający wygląda, wyczekując niecierpliwie na przyjście Tego, który przychodzi. To wyczekiwanie ma na celu nieprzeoczenie ważnych znaków, które zapowiadają przyjście. Znakiem może być zdarzenie losowe czy drugi człowiek. Coraz częściej naszą ojczyznę nękają różne klęski żywiołowe. Może to jest właśnie znak do opamiętania się dla współczesnej cywilizacji, dumnej ze swoich osiągnięć, która nie potrafi jednak dać sobie rady z naturą. Adwent ma być czasem odczytywania znaków. W Liście do Rzymian św. Paweł o tym rozpoznawaniu znaków pisze tak: noc się posunęła, a przybliżył się dzień. Wyglądajmy więc przyjścia Pana, ale bądźmy na nie przygotowani.
Carl Jung pisał przed laty: "Twoja wizja przyszłości rozjaśni się tylko wtedy, kiedy spojrzysz na własne serce". Lękamy się przyszłości, lękamy się tego, co będzie jutro, pojutrze, za miesiąc. Jeśli w sercu będzie pokój, postawa czuwania, a więc aktywności, gotowości i oczekiwania, żadne "wichury życia" nas nie złamią. Zatem Adwent to czas czuwania, które wzmacnia.
Początek Adwentu kojarzy się ze Mszą św. o poranku, ze świecą roratnią. Potem czas jakby przyspiesza, bo zaczną się przygotowania do Bożego Narodzenia. Jezus w Ewangelii przedkłada ku naszej rozwadze to, co często umyka nam w gorączce przedświątecznych przygotowań: czuwanie, a czasem nienazwaną do końca tęsknotę. Czego oczekujemy, za czym tęsknimy? Przedmiotem czuwania jest przyjście Zbawiciela na ziemię, przeżywane jako pamiątka narodzin Syna Bożego, a także Jego powtórne przyjście w chwale na końcu czasów. Oba wydarzenia są bardzo różne. To pierwsze już miało miejsce, gdy to drugie jest jeszcze przed nami. To w Betlejem odbyło się "wśród nocnej ciszy" i niewielu dowiedziało się o nim. Powtórnemu pojawieniu się Jezusa na ziemi będą towarzyszyły niezwykłe znaki na niebie i na ziemi. Usłyszymy głos trąb anielskich. Chrystus przyjdzie w chwale, i wszyscy ludzie będą tego uczestnikami. Jest jednak coś, co pozostaje wspólne obu wydarzeniom. Syn Boży przychodzi na ziemię, aby zamieszkać wśród ludzi. Nasz ziemski dom staje się Jego domem: Pan wszelkiego stworzenia uznał nas za godnych wspólnoty ze sobą! W przypadku pierwszego przyjścia uczynił ziemię swoim domem na 33 lata. Kiedy powtórnie przyjdzie w chwale, uczyni ją wspólnym mieszkaniem z nami już na wieki! Jest więc na co czekać i za czym tęsknić.
I Niedziela Adwentu rozpoczynająca nowy rok liturgiczny obchodzona jest jako Niedziela Trzeźwości.
MODLITWA DO MATKI BOŻEJ O TRZEŹWOŚĆ
Maryjo, Królowo Polski i Wspomożycielko wiernych!
Wejrzyj, prosimy, na nasz Naród i broń jego synów przed nałogami, a zwłaszcza nałogiem pijaństwa.
Spójrz, Matko, na spustoszenie spowodowane klęską alkoholizmu.
Otocz opieką nieszczęśliwe rodziny, zrujnowane alkoholizmem i udziel im radości wyzwolenia z tego nałogu i jego następstw.
Prosimy, byś zakrólowała w Narodzie trzeźwym i zdrowym, wiernym Bogu,
Krzyżowi, Ewangelii i Kościołowi Świętemu.
Modlitwa ALKOHOLIKóW.
Boże, użycz mi pogody ducha,
abym godził się z tym czego zmienić nie mogę,
Odwagi, abym zmieniał to, co zmienić mogę,
I Mądrości, abym odróżniał jedno od drugiego.
Łacińskie słowo adventus jest tłumaczenia greckiego epifaneia i parusia. Termin ten w Rzymie oznaczał oficjalny przyjazd dygnitarza państwowego po objęciu urzędu. W języku natomiast religijnym oznaczał coroczne przebywanie bóstwa do świątyni, czy miejsc uprzedniej manifestacji. Przyjście to połączone było z uświęcającymi działaniem bóstwa i przebywaniem między wyznawcami. Rocznice takie przyjścia obchodzono uroczyście. Filokalus użył słowa adventus na określenie dnia wystąpienia Konstantyna na tron cesarski. W chrześcijaństwie termin adventus stał się klasycznym wyrażeniem na oznaczenie przyjścia Chrystusa. tak w sensie Wcielenia, jak również powtórnego przyjścia w chwale. w V w. na oznaczenie czasu przygotowania do Narodzenia Pańskiego spotykamy także określenie; ante natale Domini lub adventus Domini.
Okres ten został ustanowiony w Kościele w IV wieku, podczas Synodu w Saragossie w 380 roku. W VI wieku papież Grzegorz Wielki zalecił, by Adwent trwał cztery tygodnie. Okres ten niemal od samego początku miał mieć radosny wydźwięk (oczekiwanie na narodzenie Zbawiciela), jednocześnie jednak powinien skłaniać do refleksji i pokuty, dlatego ustalono, że kapłani będą nosić w tym okresie fioletowe szaty liturgiczne.
Bóg daje nam kolejny Adwent do przeżycia. Bo oto rozpoczyna się nowy liturgiczny rok. Znowu szansa przeżywania naszego życia jakby od nowa, w świetle z większą niż przedtem przez nas uświadomioną obecnością Boga, który nie zniechęcając się realizuje wciąż dzieło naszego. A my dlaczego wciąż śpimy, mimo że "noc się posunęła, a przybliżył się dzień".
Symbole i zwyczaje Adwentowe
Z okresem Adwentu związane są różne symbole i zwyczaje. Wieniec adwentowy zrobiony jest z gałązek drzewa iglastego, najczęściej ze świerku i sosny. W kolistym wieńcu umieszcza się 4 świece. Każda ze świec symbolizuje kolejną niedzielę Adwentu i jest tego dnia podczas wspólnej modlitwy lub posiłku zapalana. Pomysł na wieńce adwentowe pojawił się w Niemczech ok. 1830 roku. Innym przykładem tradycji zaczerpniętej od niemieckich luteran z tego okresu jest kalendarz adwentowy. Służył on do odliczania dni od pierwszego dnia Adwentu aż do Wigilii Bożego Narodzenia. Przykładem naszych lokalnych zwyczajów związanych z okresem Adwentu jest gra na ligawkach. Ligawka to wygięty łukowato, wykonany z drewna instrument w formie rogu o długości około 1 metra. Grane na nim smętne melodie przed wschodem słońca mają przypominać ludziom o nieuchronnym nadejściu końca świata i obwieszczają nadejście Syna Bożego. Zwyczaj ten ma związek z Roratami czyli mszą roratną. Jest to pierwsza msza w okresie adwentu celebrowana o wschodzie słońca. Jednak coraz częściej żeby umożliwić dzieciom udział w mszy Roraty są przenoszone na wieczór, albo późne popołudnie. Podczas Rorat, które są mszą wotywną dla Najświętszej Maryi Panny, zapala się dodatkową świecę - roratkę, która symbolizuje obecność czuwającej Maryi.
Roraty będą odprawiane w naszej parafii od poniedziałku do piątku o godz.18.00, a w soboty o godz. 8.00. Młodzież, a zwłaszcza kandydatów do bierzmowania z klas VI, VII i VIII zapraszamy na Roraty w piątek o godz.18.00.
Roraty, adwentowe msze odprawiane o wschodzie Słońca, podkreślają wyjątkowość tego okresu. Nazwa "roraty" pochodzi od zwyczajowej pieśni na wejście (introitu), rozpoczynającej się od słów "Rorate caeli desuper" - "Spuśćcie rosę niebiosa". Msza roratnia, czyli msza wotywna o Najświętszej Maryi Pannie w okresie Adwentu, jest śladem dawnego obchodzenia święta Zwiastowania Pańskiego w okresie Adwentu - 18 grudnia. W starożytnych i średniowiecznych księgach liturgicznych polecano odprawianie tej mszy o Najświętszej Maryi Pannie w tygodniu poprzedzającym Boże Narodzenie lub nawet przez cały Adwent. Tak wyjątkowa obecność Matki Bożej w Adwencie ma głęboki sens. Maryja jest mistrzynią adwentowego oczekiwania. Jako córka Izraela, jako Matka Pana Jezusa i jako Matka Kościoła. Z Izraelem czekała na Mesjasza, a kiedy Anioł zwiastował jej, że pocznie i porodzi Syna, Emmanuela, oczekiwała na Życie, które cudownie w niej wzrastało. Razem z Kościołem czeka na przyjście chwalebnego, uwielbionego Chrystusa, a królując w niebie razem z Nim, wspiera Kościół w jego oczekiwaniu na ostateczny Dzień Pański.
Św. Jan Damasceński.
. Urodził się w Damaszku w chrześcijańskiej rodzinie arabskiej. Był synem ostatniego namiestnika miasta. Jan przez kilka lat pełnił obowiązki logoteta - przedstawiciela ludności chrześcijańskiej wobec kalifa. Z powodu zaostrzenia się postawy kalifa w stosunku do chrześcijan zrezygnował z urzędu i udał się do klasztoru św. Saby niedaleko Jerozolimy. Tam przyjął święcenia kapłańskie. Kościołowi służył ogromną wiedzą i wymową. Przez długie lata był doradcą patriarchy. W sporze z obrazoburcami wystąpił w obronie obrazów. Napisał liczne i cenne dzieła teologiczne. Część z nich jest syntezą teologii wschodniej, na którą wywarł ogromny wpływ. Pisał hymny poświęcone Matce Bożej
. Zmarł w klasztorze św. Saby. Jest uważany za ostatniego z Ojców Kościoła Wschodniego. W 1890 roku ogłoszony doktorem Kościoła. Jest patronem farmaceutów, malarzy ikon oraz obrazów świętych.
. W IKONOGRAFII Jan Damasceński przedstawiany jest w chwili, kiedy anioł uzdrawia go, przykładając rękę, którą - według legendy - odciął mu cesarz bizantyjski Leon. Jego atrybutem jest księga, pióro pisarskie.
.
.
Święta Barbara.
Patronka dobrej śmierci i tych, którzy są na nią najbardziej narażeni, a więc: górników, hutników, marynarzy, rybaków, żołnierzy, kamieniarzy, ludwisarzy, wytwórców sztucznych ogni, kowali, cieśli, dzwonników, murarzy, chorych na dżumę, a także więźniów.
Barbara, należy do grona najpopularniejszych świętych, ale o jej życiu nie posiadamy dokładnych wiadomości. Akta jej męczeństwa zaginęły, a w ciągu wieków jej życie upiększyły liczne legendy. Jej życiorys opiera się głównie na tradycji i żywym kulcie.
Barbara żyła w Azji Mniejszej. Jej ojciec Dioskor był wysokim urzędnikiem cesarskim i gorliwym poganinem. Barbara zaś była tak piękna, że o jej rękę ubiegało się wielu najznakomitszych młodzieńców. Ona jednak odrzuciła wszystkie propozycje, gdyż potajemnie przyjęła chrzest i złożyła ślub dozgonnej czystości jako oblubienica Chrystusa. Gdy ojciec dowiedział się o tym, przerażony o swoją posadę i życie, zamykał ją w wieży i zmuszał do porzucenia wiary i wyrzeczenia się złożonego ślubu. Jednak nic pomogły kary, groźby, besztanie i bicie. Barbara pozostała wierna Chrystusowi. Wobec tego ojciec postawił ją przed sądem, który wydał na nią wyrok śmierci przez ścięcie mieczem. Tradycja utrzymuje, że katem był rodzony ojciec. Przypuszcza się, że męczeńska śmierć miała miejsce ok. 305 roku w czasie nasilonych prześladowań cesarza Maksymiana Galeriusza. Kult św. Barbary szybko rozpowszechnił się na Wschodzie i na Zachodzie. Zaliczana jest do grona 14 wspomożycieli, którzy pomagają nam we wszystkich potrzebach duszy i ciała.
Na obrazach św. Barbara przedstawiana jest na tle wieży, w stroju królowej w koronie dla podkreślenia jej szlachetnego pochodzenia, z mieczem w ręku i palmą symbolizującą męczeństwo lub kielichem z Najświętszym Sakramentem.
PATRONKA GÓRNIKÓW
...O prawdziwie wymiernych korzyściach płynących z nabożnego stosunku do Patronki doskonale wiedzą górnicy, którym święta Barbara daje poczucie bezpieczeństwa nie tylko w czasie pracy, ale również podczas powrotnej drogi do domu. Bezgraniczne zaufanie przerodziło się w przekonanie o jej fizycznej obecności. Bowiem kto tak często jak górnik bywał w obliczu śmierci i tak często i namacalnie został od śmierci uratowany, ten gotów uwierzyć, że jego święta Patronka nie potrzebuje być wołana na pomoc z dalekiego nieba, ale że strzeże go z bliska jak jaki anioł stróż. Co więcej, Święta jest tam, gdzie oni. Z mieczem i wiatykiem w dłoniach przechadza się górnośląskimi ścieżkami.
Wydaje się, że dwóch górników wracających właśnie z pracy zaraz do niej dołączy i razem udadzą się w dalszą drogę. Kiedy zachodzi taka potrzeba, święta Barbara schodzi nawet do kopalnianych podziemi, by pomóc, ostrzec przed niebezpieczeństwem tąpnięcia, zawalenia się stropu, a kiedy już dojdzie do tragedii, zapewnić górnikowi szczęśliwą śmierć i zaopatrzyć go wiatykiem.
Aż trudno przyzwyczaić się do myśli, że zaledwie sto lat temu pobożność względem górniczej Patronki była jednym z wyznaczników górnośląskiej tożsamości kulturowej.
Pozostaje jedynie życzyć nam wszystkim, abyśmy pamiętali o wspaniałej Patronce, pomimo tego, że górniczy świat stopniowo przeistacza się w skansen. Jej patronat, jakkolwiek niezwykle ważny, nie jest ograniczony przestrzenią kopalni. (...)
Wyspa Burano - według tradycji Kościoła Rzymskiego miejsce spoczynku doczesnych szczątków Św. Barbary (widok z morza od strony Wenecji)
(aut. Krzysztof Łabno, Wenecja)
MODLITWA DO ŚWIĘTEJ BARBARY
Barbaro, Patronko święta,
o górnikach twych pamiętaj.
Strzeż nas od wszelkiej przygody,
żywiołu ognia i wody.
W złej godzinie śpiesz z pomocą,
czuwaj z nami dniem i nocą.
Święta Barbaro, podziemi Pani,
bądź zawsze z nami.
Kilofem rwąc węgla bryłę,
krzepną dłonie nasze w siłę.
Lecz Ty, twych synów wysłuchaj,
Ty im dodaj siły ducha.
Wspieraj w walce z pokusami,
módl się i wstawiaj za nami.
Święta Barbaro, podziemi Pani,
bądź zawsze z nami. Amen
Modlitwa górników
Boże! Gdzie nigdy słońce Twe nie świeci,
Tam się spuszczamy w głąb ziemi;
Na niej zostają nasze żony, dzieci -
Jak ojciec czuwa nad nami.
Przyjmij łzę skruchy, przyjmij łzę pokuty,
Odpuść, ach odpuść nam. Boże!
Idziem, gdzie każda głębia, jar wykuty
Strasznym nam grobem być może.
Otul nas, Panie, skrzydłem Twojej pieczy;
Ukój ziemską bojaźń, troski;
Na pracęś skazał cały naród człowieczy:
Spełniamy wyrok Twój Boski.
O! wlej w nas miłość, wlej nam ducha zgody,
Chęć wsparcia w każdej potrzebie,
Idziem na wspólne losy i przygody -
Bądźmyż i braćmi dla siebie.
Daj, by ten kruszec, któryś łask Twych cudem
W wnętrznościach ziemi tej złożył,
Naszym poczciwym wydobyty trudem -
Wdzięczność Ci świata pomnożył.
O! czuwaj. Panie, czuwaj nad wszystkimi,
Wlej dobroć w serca zwierzchników,
Błogosław znojom oracza na ziemi,
Pod ziemią pracy górników!
Fr. Morawski.
Św. Mikołaj urodził się ok. 270 r. w Patara, w Licji (Azja Mniejsza). Jest popularnym świętym w chrześcijaństwie. W legendach o św. Mikołaju jest ziarno prawdy. Po bogatych rodzicach otrzymał w spadku znaczny majątek, którym chętnie dzielił się z ubogimi. Wyróżniał się pobożnością i miłosierdziem. Mieszkańcy Miry wybrali go na swojego biskupa. Po życiu gorliwym i pełnym dobrych czynów, zmarł w połowie IV w., spontanicznie czczony przez wiernych. Gdy Mirę opanowali Arabowie, kupcom włoskim udało się zabrać jego relikwie i przewieźć do Bari w południowych Włoszech. Znana jest historia o trzech niesprawiedliwie uwięzionych oficerach uwolnionych za jego wstawiennictwem; opowieść o trzech ubogich pannach wydanym za mąż dzięki posagom, których Święty dyskretnie im dostarczył; o trzech młodzieńcach uratowanych przez niego od wyroku śmierci; o żeglarzach wybawionych z katastrofy morskiej. Do dziś utrzymuje się zwyczaj składania podarunków w formie niespodzianki.
Święty Ambroży jest jednym z Czterech Wielkich Doktorów Kościoła
Św. Ambroży (335 - 397 r.) był rządcą Północnej Italii i prefektem Mediolanu. Już jako katechumen został wybrany przez lud biskupem Mediolanu. 30 listopada 374 roku został ochrzczony, a 7 grudnia otrzymał sakrę biskupią. Dzielnie zwalczał herezję ariańską. Cesarza Teodozjusza skłonił do publicznej pokuty za rzeź w Tesalonikach. Pozyskał dla Kościoła i ochrzcił św. Augustyna. Dzięki swoim pismom został uznany za jednego z czterech wielkich doktorów Kościoła łacińskiego. Jest autorem wielu hymnów liturgicznych i organizatorem śpiewu kościelnego. Umarł w noc Zmartwychwstania 4 kwietnia 397 roku. Św. Ambroży przez swoje piękne kazania i liczne pisma moralno-ascetyczne, egzegetyczne i dogmatyczne zapewnił sobie szeroki odbiór i nazywany został "miodopłynny" (Jak słodka jest dla mego podniebienia Twoja mowa: ponad miód dla ust moich. Ps 119,103), dlatego obok niego widzimy ul z ulatującymi pszczołami.
Po nacisnięciu na niżej podany napis można przejść na drugą część strony głównej.
bp. Grzegorza Olszowskiego Wikariusza generalnego Archidiecezji Katowickiej.
Poniżej link do treści "ZAPROSZENIA".
TREŚC ZAPROSZENIA.abp. Adriana Galbasa SAC Archidiecezji Katowickiej.
Poniżej link do treści "LISTU".
TREŚC LISTU.Poniżej link do treści "LISTU".
TREŚĆ LISTU.
OŚWIADCZENIE
PRZEWODNICZĄCEGO KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI
W ZWIĄZKU Z PUBLIKACJAMI DOTYCZĄCYMI
METROPOLITY KRAKOWSKIEGO KARD. KAROLA WOJTYŁY
Poniżej link do treści "OŚWIADCZENIA".
TREŚĆ Oświadczenia.
STANOWISKO
RADY STAŁEJ KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI
WOBEC DZIAŁAŃ JANA PAWŁA II
ODNOSZĄCYCH SIĘ DO PRZESTĘPSTW SEKSUALNYCH WOBEC MAŁOLETNICH
Poniżej link do treści "STANOWISKA".
TREŚĆ komunikatu.DO PARAFII NAJŚWIĘTRZEGO SERCA PANA JEZUSA ORAZ PARAFII NAJŚWIĘTRZEJ MARII PANNY WSPOMOŻENIA WIERNYCH :
Poniżej link do treści DEKRETU.
TREŚĆ DEKRETU.Poniżej link do map z budynkami przynależnymi do Paraffi NMP Wspomożenia Wiernych.
Mapa 1.Mapa 2.Bloki na Słoneczna 24 (w budowie).
Poniżej podajemy link do treści listu podpisanego przez Przewodniczącego Komisji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów Konferencji Episkopatu Polski.
TREŚĆ LISTU.