Strony główne godz. 08:14.
Ogłoszenia i Intencje godz. 16:41.
S Z C Z Ę Ś Ć B O Ż E
Tym śląskim pozdrowieniem witamy Was na naszej stronie internetowej
Ojciec Święty Jan Paweł II, powiedział "Niech nie znika to piękne pozdrowienie "Szczęść Boże" i "Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus". Pozdrawiajcie się tymi słowami, przekazując w ten sposób najlepsze życzenia (bliźnim). W nich zawarta jest wasza chrześcijańska godność. Nie dopuście, aby ją wam odebrano".
Jest nam niezmiernie miło, że odwiedziłeś naszą stronę. Znajdziesz na nich informacje o naszej posłudze duszpasterskiej, o wspólnotach, w których możesz pogłębiać swoją wiarę, a także dowiesz się co słychać w naszej parafii, jej historię.
Strona nasza od prawie 20 lat (09.03.2004) mieści się na Serwerze "OPOKA" pod adresem http://www.nmpwelnowiec.katowice.opoka.org.pl/
Fundacja Opoka została powołana przez Konferencję Episkopatu Polski w dniu 5 czerwca 1998 r. Jej zadaniem jest służenie Kościołowi katolickiemu w Polsce w zakresie tworzenia systemu elektronicznej wymiany informacji oraz serwisu internetowego www.opoka.org.pl.
Informacje o naszej parafii można znaleźć również na serwisie społecznościowym FB (facebook)
pod adresem jak niżej:
https://www.facebook.com/profile.php?id=100070016293938
Na stronie MSZE.info można znaleźć:
Najbliższe Msze Święte (po wpisaniu w "szukaj" miescowości), również Kościoły, Msze Św. za granicą, Informator, Modlitewnik, Święta, Patroni, Sanktuaria.
Link do stron internetowych na których online są Transmisje Mszy Świętej.
Wykaz katowickich parafii z godzinami odprawianych Mszy Św.
Link do katowickich parafii (Można zmieniać miasta w wykazie i szukać parafii w wybranym mieście)
Link do stron internetowych na których online są Transmisje Mszy Świętej po polsku.
Link do listy Mszy Św. online w telewizji i radio.
LINK DOTYCZĄCY GŁOSU DZWONÓW KOŚCIOŁA NMP WSPOMOŻENIA WIERNYCH W KATOWICACH WEŁNOWCU.
(Proszę poczekać parę sekund albo wyłączyć reklamę)
SKARBONKA
Drodzy Parafianie i Przyjaciele parafii NMP Wspomożenia Wiernych.
Z serca dziękujemy za Waszą troskę i materialną pomoc w utrzymaniu naszej świątyni.
Bez wychodzenia z domu można wpłacać na podane konto bankowe.
"DANE KONTA".
WAŻNE
Zarządzenia, Komunikaty i inne pisma Metropolity Katowickiego Arcybiskupa Adriana Józefa Galbasa SAC
oraz biskupów pomocniczych.
Treści tych dokumentów można przeczytać na końcu (dole)) strony.
Abp Adrian Józef Galbas SAC
Bp Marek Szkudło
Bp Adam Wodarczyk
Bp Grzegorz Olszowski
"... Nie jesteśmy stworzeni, by jeść i pić, ale by kochać Boga i zbawić duszę ..."
MYŚL KSIĘDZA BOSKO.
Dziś Jezus mówi: "Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, wy latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić".
A tymczasem jak wielu ludzi pomimo, że miało u początków swojego życia taki moment wszczepienia się w Boże życie poprzez chrzest, później czas pierwszego posilenia się Ciałem Pańskim mówimy: I Komunia św. a potem a potem, niestety, życie zaczęło już biegnąc różnymi swoimi drogami, niczym rzeka płynąca, z tym, że coraz to dalej od głównego nurtu, rozlewając się gdzieś na obrzeżach aż do zupełnego zaniku.
Jak często ludzie skarżą się, że żyją jak w gęstwinie uschniętych drzew żadnej wrażliwości. Oczy patrzą ale nie widzą jeden drugiego. Niby swoi od lat a wewnętrznie głusi, jak martwe gałęzie drzew.
Ileż takich rodzin jakby martwych! Niby mają wszystko, nawet i w nadmiarze, ale wyglądają, "jak suche gałęzie pięknych drzew nie rodzą życia nowego. Wykluczone macierzyństwo, wykluczone ojcostwo. Z czasem coraz mniej ciepła od nich, mniej dobra aż do zmierzchu, aż do obumarcia".
Życie ludzkie może być i często jest jak zmiażdżona gałąź. Soki życia mają już wtedy utrudniony przepływ. Bo można być blisko Boga. Nawet więcej nosić Boga w sercu, przyjmując Go w Komunii św. i mimo to nie mieć żadnego rozpoznania, że to jest Pan. Człowiek jest wtedy jak ścięty kwiat. Czy wszczepione w niego Chrystusowe życie może jeszcze ożyć?
Jak łatwo i jak lekkomyślnie człowiek ignoruje Boże zaproszenie, zupełnie jak w przypowieści o zaproszonych na ucztę, znajdując sobie inne zajęcia, rzekomo ważniejsze: a to roboty w swoim ogródku, zakupy w nowo otwartym pawilonie handlowym, albo niedzielna wycieczka. Ale nawet idąc do kościoła dobrze jest zadać sobie pytanie: czy idę ze względu na Jezusowe zaproszenie, czy raczej z chęci towarzyskiego spotkania ze znajomymi, których już dawno się nie widziało? Bo mogę być na Mszy św. i być zupełnie obok.
Jezusowe słowa: "Beze Mnie nic nie możecie uczynić" oby nas zawsze mobilizowały.
ks. Marian Łękawa SAC
Święta Katarzyna przyszła na świat w połowie XIV wieku w zamożnej rodzinie sieneńskiej. Od dziecka, mimo sprzeciwu rodziców, postanowiła, że zamiast wyjść za mąż i dbać o dobra doczesne, odda się w służbę Chrystusa. Gdy już wybrała swą drogę, obdarowana została wieloma wizjami. W czasie jednej z nich poczuła, jakby w jej piersi biło serce Chrystusa. W innej otrzymała stygmaty, lecz dzięki modłom pozostały one niewidoczne dla innych. Jako znak swego poświęcenia Katarzyna przez całe życie niedojadała. Z wszystkimi też chciała dzielić się otrzymaną łaską i mocą swej wiary. Choć sama nie potrafiła pisać, podyktowała wiele listów, w których oferowała duchowe wsparcie biednym i bogatym, bez różnicy stanu. Wkrótce mądrość i uduchowienie św. Katarzyny stały się sławne. W epoce Wielkiej Schizmy, gdy Kościół zżerały spory, miało to szczególne znaczenie. Kościół nakładał wówczas kolejne podatki, by duchowieństwo mogło pławić się w luksusie. Włosi zaś dodatkowo cierpieli, gdyż papież przeniósł swą siedzibę z Rzym do francuskiego Awinionu. I gdy Florencja zbuntowała się przeciw papieżowi, Grzegorz IX uczynił swym mediatorem właśnie Katarzynę. W wyniku rozmów udało się jej przekonać papieża, by powrócił do Rzymu. Nie był to jednak koniec jej działalności. Usilnie zachęcała Kościół do dalszych reform, potępiała bogactwo i rozpasanie kleru. Oddając się sprawom publicznym nie odeszła od swych najgłębszych mistycznych przeżyć. Modlitwy i medytacje, które w tym okresie dyktowała, stały się ozdobą włoskiej literatury religijnej. Proces kanonizacyjny rozpoczął się w roku 1411, ale na ołtarze wyniósł ją dopiero Pius II w 1416 roku. 4 października 1970 roku Paweł VI ogłosił ją doktorem Kościoła.
W ikonografii przedstawiana jest najczęściej w stroju tercjarki dominikańskiej; z pierścieniem na ręku. W ręku trzyma często serce, lilię, krzyż albo księgę. Czasem przedstawiana jest także w koronie cierniowej albo z chorymi na dżumę.
Urodził się 17 stycznia 1504 roku we włoskiej miejscowości Bosco Marengo w Piemoncie. W dzieciństwie, jako, że pochodził z ubogiej rodziny, był pasterzem. W wieku lat 14 wstąpił do dominikanów, gdzie przybrał imię Michele.
Studia rozpoczął w Bolonii, później był wykładowcą teologii w Pawii. W 1551 roku papież Juliusz III powołał go na stanowisko komisarza generalnego Inkwizycji Rzymskiej.
Konklawe wybrało go na papieża 7 stycznia 1566 roku, dzięki intensywny zabiegom świętego Karola Boromeusza. Jako asceta i reformator wprowadzić pragnął w Watykanie klasztorne rygory. Domagał się między innymi usunięcia prostytutek z rażącego go niemoralnością Rzymu, zabronił też dzieciom kapłanów z nieprawego łoża możliwości dziedziczenia majątków kościelnych.
Wygnał z miasta mnichów, którzy od lat przebywali w stolicy, poza swymi macierzystymi zgromadzeniami, nie przestrzegając obowiązujących ich reguł klasztornych. Domagał się by każda diecezja posiadała własne seminarium dla wywodzących się z niej kleryków, nakazał też biskupom, by regularnie odwiedzali wszystkie swe parafie. Walczył z przestępczością, nie wahając się rozmaitych rzezimieszków zsyłać na galery. Usprawnił administrację Państwa Kościelnego. Przyczynił się do powstania licznych szpitali, szkół i przytułków.
Chcąc pozyskać greckich wyznawców prawosławia, ogłosił Doktorami Kościoła wywodzących się ze wschodu świętych: Grzegorza z Nazjanzu, Bazylego, Jana Złotoustego i Grzegorza z Nyssy, wprowadzając następnie ich imiona do łacińskiej liturgii. W sposób zdecydowany i stanowczy występował przeciw nadużyciom inkwizytorów hiszpańskich, czym naraził się królowi Filipowi II.
W dziedzinie polityki zagranicznej zainicjował działalność, skierowanej przeciw Turcji, Świętej Ligi, w skład, której wchodziły państwa chrześcijańskie, świętując z czasem jej wielki sukces militarny, kiedy to w 1571 roku pod Lepanto hiszpańsko-wenecka flota Ligi pod dowództwem cesarza Jana Austriackiego, pokonała w bitwie morskiej flotyllę sułtana Selima II. Rok wcześnie papież ekskomunikował Elżbietę I, królową angielską za apostazję oraz za prześladowanie ludności katolickiej.
To właśnie Pius V ogłosił świętego Tomasza z Akwinu Doktorem Kościoła i wydał wszystkie dzieła Akwinaty. Opublikował także nowy mszał, brewiarz, pierwszy w dziejach katechizm i wprowadził święto Matki Bożej Różańcowej do kalendarza liturgicznego. Jako pierwszy z papieży nosił białą sutannę, wzorowaną na dominikańskim habicie.
Zmarł 1 maja 1572 roku w Rzymie. Pochowano go w bazylice Santa Maria Maggiore (Świętej Maryi Większej). Kanonizowany został 22 maja 1712 roku. Jest patronem Kongregacji Nauki Wiary.
Pieśnią wesela witamy, o Maryjo,
miesiąc Twój.
My Ci z serca cześć składamy,
Ty nam otwórz łaski zdrój.
W tym miesiącu ziemia cała życiem,
wonią, wdziękiem lśni,
Wszędzie Twoja dźwięczy chwała,
gdy majowe płyną dni.
Od dawna uważa się Polskę za naród pielegnujący z upodobaniem różne rodzaje kultu Matki Bożej. Jest tak od czasu "Bogurodzicy", śpiewanej przez polskie rycerstwo, poprzez wielką Nowennę Tysiąclecia aż po dzień dzisiejszy. Polacy cieszą się w świecie opinią narodu szczerze miłującego Matkę Bożą. Wystarczy tylko zajrzeć do naszego kalendarza, aby zobaczyć ile mamy w całym roku świąt maryjnych! W Kościele okres szczególnej czci Królowej Niebios przypada w maju.
W tym najpiękniejszym miesiącu w roku, kiedy zachwyca nas bujna zieleń i drzewa kwitnące w sadach, gromadzimy się wieczorami w kościołach, przy grotach, kapliczkach i figurach przydrożnych. Wiadomo wszak nie od dzisiaj: Matka Boża Majowa to odwieczna Polski Królowa! Pierwsze nabożeństwa majowe zaczęto odprawiać w Polsce w połowie XIX wieku w Płocku, Toruniu, Nowym Sączu, Krakowie, a od 1852 r. uroczyście w kościele Świętego Krzyża w Warszawie. Po 30 latach stało się ono bardzo popularne i znane w całym kraju.
Centralną częścią nabożeństwa majowego jest Litania Loretańska, jeden ze wspaniałych hymnów na cześć Maryi, w którym wysławiane są Jej wielkie cnoty i przywileje, jakimi obdarzył Ją Bóg. Litania Loretańska powstała w XII wieku, prawdopodobnie we Francji, a zatwierdził ją oficjalnie papież Sykstus V. Nazwę Loretańską otrzymała od miejscowości Loretto we Włoszech, gdzie była szczególnie propagowana i odmawiana.
We włoskiej prowincji Ancona znajduje się miejscowość Loretto, znana w świecie ze slynnego sanktuarium maryjnego. Przez długie lata wierzono, że Santa Casa, czyli domek, w którym Maryja przyszła na świat, a potem poczęła Zbawiciela, przeniesiono, po zajęciu Ziemi Świętej przez muzułmanów, z Nazaretu do Dalmacji, potem na włoski brzeg Adriatyku, a wreszcie do Loretto. Na pamiątkę tego pięknego, średniowiecznego podania, w 1632 r. wprowadzono nawet uroczystość Przeniesienia Domku Najświętszej Maryi Panny. I chociaż badania archeologiczne w latach trzydziestych wykluczyły taką możliwość, to jednak żarliwa pobożność maryjna w Loretto była i nadal jest autentyczna. Najlepiej świadczy o tym popularność litanii loretańskiej.
Jej tekst miał przedłożyć w 1578 r., do zatwierdzenia papieżowi Grzegorzowi XIII, archidiakon Guido Candiotti. 11 czerwca 1587 r. Sykstus V obdarzył "Litanię loretańską" dwustu dniami odpustu. Kolejne odpusty przypisali do niej Pius VII i Pius XI. W 1631 r. Święta Kongregacja Obrzedów zakazała dokonywania w tekście samowolnych zmian; te które następowały posiadały aprobatę Kościoła. Kiedyś w litanii było więcej tytułów, m. in.: Mistrzyni pokory, Matko Miłosierdzia, czy Bramo odkupienia. Później pojawiały się inne wezwania: Królowo Różańca Świętego (1675), Królowo bez zmazy pierworodnej poczęta (1846), Matko Dobrej Rady (1903), Królowo pokoju (1917), Królowo Wniebowzięta (1950), Matko Kościoła (1980), Królowo Rodziny (1995).
W litanii wymieniane są kolejne tytuły Maryi: jest ich w sumie 49, a w Polsce 50. Dlaczego? Bo, po zatwierdzeniu liturgicznego święta NMP Królowej Polski 3 maja, dołączono 12 października 1923 r. tytuł: Królowo Polskiej Korony, przekształcony po drugiej wojnie światowej na: Królowo Polski.
A w Loretto, oprócz słynącej łaskami figurki Matki Bożej z Dzieciątkiem, wykonanej z drewna cedrowego, znajduje się m.in. baldachim uszyty z namiotu Kara Mustafy. Ofiarował go 15 października 1684 r., razem ze sztandarem, Jan III Sobieski, jako wotum wdzięczności za zwycięstwo nad Turkami pod Wiedniem.
Szczególnym akordem nabożeństwa majowego jest antyfona "Pod Twoją obronę", wielkie błaganie ziemskiego ludu do Maryi, modlitwa ziemskich tułaczy, pokrzepiająca i dodająca otuchy w chwilach trwogi, rzucająca na kolana nawet obojętnych religijnie.
Składajmy cześć Maryi w majowe wieczory. Niech w naszych sercach znajdzie się chwila wewnętrznej ciszy, pragnienie serca, by swe myśli wznieść do Bogurodzicy. W Jej bowiem rękach Bóg złożył wszystkie skarby swych łask, które Ona hojnie rozdaje swym ziemskim dzieciom.
Nabożeństwa majowe odbywać się będą w naszej parafii w dni powszednie od poniedziałku do piątku o godz. 17:30 a w soboty i niedziele o 16:30.
Święty Józef był mężem Maryi. Jego postać znamy ze stron Ewangelii. Czcimy go dwukrotnie w ciągu roku: 19 marca - jako Oblubieńca Matki Bożej, a dzisiaj - jako wzór i patrona ludzi pracujących. 1 maja 1955 roku zwracając się do Katolickiego Stowarzyszenia Robotników Włoskich papież Pius XII proklamował ten dzień świętem Józefa rzemieślnika, nadając w ten sposób religijne znaczenie świeckiemu, obchodzonemu na całym świecie od 1892 r., świętu pracy. Odtąd dzień 1 maja jest radosnym świętem, akcentującym szczególną godność i znaczenie pracy, jest wyrazem zrozumienia i poszanowania jej roli w duchowym rozwoju człowieka, a także okazją do złożenia hołdu tym jej wartościom, które pozwalają stosunki między ludźmi ją wykonującymi oprzeć na zasadach pokoju społecznego, dalekich od niezgody, gwałtu i nienawiści.
Całe swoje życie św. Józef spędził jako rękodzielnik i wyrobnik w ciężkiej zarobkowej pracy. Ewangelie określają go mianem faber, przez co rozumiano wyrobnika - rzemieślnika od naprawy narzędzi rolniczych, przedmiotów drewnianych itp. Były to więc prace związane z budownictwem, z robotą w drzewie i w żelazie. Józef wykonywał na zamówienie bardzo ciężkie prace i z nich utrzymywał Najświętszą Rodzinę. Ta właśnie praca stała się równocześnie dla niego źródłem uświęcenia. Był on mistykiem nie przez kontemplację, przez uczynki pokutne czy przez dzieła miłosierdzia, ale przez pracę. Praca go uświęciła, gdyż wykonywał ją rzetelnie, nie żądał za nią wygórowanych cen, wypełniał ją cicho i pokornie jako zleconą sobie od Boga misję na ziemi. Spełniał ją zapatrzony w Jezusa i Maryję. Dla nich żył, dla nich się trudził, dla nich był gotów do najwyższych ofiar. Taki powinien być styl pracy każdego chrześcijańskiego pracownika. Praca ma go uświęcać, ma być źródłem gromadzenia zasług dla nieba, podobnie jak to było w życiu św. Józefa.
Pismo Święte nie tylko nie potępia pracy, ale ją zaleca i nakazuje, i to w jej wszelkiej odmianie, nawet gdy chodzi o pracę fizyczną. Już pierwsi rodzice w raju pracowali: "Jahwe Bóg wziął człowieka i umieścił go w ogrodzie Eden, aby uprawiał go i doglądał" (Rdz 2, 15). Księga Przysłów oddaje najwyższe pochwały kobiecie pracowitej i wylicza, jakie pożytki i dobrodziejstwa ma z tego mąż i cały dom (Prz 31, 1-31). Pismo święte natomiast gromi leniwych i ostrzega przed nimi: "Do mrówki udaj się, leniwcze, patrz na jej drogi... w lesie gromadzi swą żywność i zbiera swój pokarm za życia. Jak długo leniwcze, chcesz leżeć? A kiedyż ze snu powstaniesz?" (Prz 6, 6-9). "Ręka leniwa sprowadza ubóstwo, ręka zaś pilnych wzbogaca" (Prz 10, 26). "Kto ziemię uprawia, nasyci się chlebem" (Prz 12, 11). "Lenistwo nie złowi zwierzyny, ludzka pilność cennym bogactwem" (Prz 12, 27). Św. Paweł wprost pisze: "Gdy byliśmy u was, nakazaliśmy wam tak: kto nie chce pracować, niech też nie je" (2 Tes 3, 10). Przypowieść Pana Jezusa o robotnikach w winnicy (Mt 20, 1-16), o talentach (Mt 25, 14-30; Łk 19, 11-28) itp. akcentuje, że człowiek za swoją pracę odpowiada nie tylko wobec społeczeństwa, ale także w sumieniu wobec Pana Boga.
Praca wyzwala z człowieka najpełniej jego uzdolnienia, energię, inicjatywę. Jest szkołą wielu cnót osobistych i społecznych, takich jak na przykład wytrzymałość, solidarność, cierpliwość, męstwo, odwaga i ład, współpraca, współzawodnictwo. Praca bogaci i łączy ludzi. Wyrównuje także nierówność społeczną. Jeśli człowiek traktuje pracę, jako swoje posłannictwo jako zleconą sobie od Boga misję, praca dla niego staje się wówczas środkiem uświęcenia i gromadzenia zasług dla nieba. Kościół wyniósł na ołtarze nie tylko książąt, biskupów, papieży i zakonników, ale t akże zapobiegliwych ojców, dzielne matki, rzemieślników, żołnierzy i rolników.
Atanazy należy do jednego z najbardziej cenionych Ojców Kościoła, bo zdołał obronić dogmat o bóstwie Chrystusa, zagrożony rozprzestrzeniającą się bardzo szybko herezją Ariusza. Wiele z tego powodu wycierpiał od cesarzy, którzy sprzyjali arianom. Biskup Atanazy pozostał nieugięty, dlatego jest wzorem dla wszystkich pasterzy Kościoła i teologów, by odważnie także dzisiaj bronili pełni wiary Kościoła, nie ulegając naciskom ze strony kultury negującej Boga.
Atanazy urodził się w 295 roku w Aleksandrii. Z pochodzenia był Grekiem. Zdobył bardzo solidne wykształcenie. W czasie prześladowania chrześcijan przez Dioklecjana był świadkiem ich wielkiego heroizmu, kiedy odważnie ginęli, wyznając otwarcie swoją wiarę w Jezusa Chrystusa. Od młodości pociągało go życie głębokiej modlitwy, dlatego udał się na pustynię, gdzie zetknął się ze św. Antonim Pustelnikiem. W roku 319 został wyświęcony na diakona i pełnił funkcję sekretarza biskupa Aleksandra. Był znakomitym teologiem, dlatego zaproszony został na Sobór Nicejski (325), gdzie dał się poznać jako gorliwy obrońca bóstwa Jezusa Chrystusa.
To dzięki jego przekonującej teologicznej argumentacji, właśnie podczas trwania tego soboru, zostały odrzucone błędy Ariusza. W roku 328 Atanazy został wybrany na biskupa Aleksandrii.
Cesarz Konstantyn, który po Soborze Nicejskim skazał na wygnanie kapłana Ariusza, po kilku latach zmienił zdanie i zaczął mu otwarcie sprzyjać. Ariusz w krótkim czasie zdołał pozyskać ok. 60 biskupów, co zagrażało zachowaniu jedności Kościoła. Atanazy, chwalony wcześniej przez cesarza, na skutek fałszywych oskarżeń kierowanych do władcy przez zwolenników Ariusza, stał się niewygodny, dlatego został wygnany do Trewiru w Galli, skąd powrócił w 337 roku, po śmierci cesarza. Atanazy ponownie musiał opuścić stolicę biskupią w 338 roku za panowania cesarza Konstansa I. Tym razem udał się do Rzymu. W roku 340 powrócił do Aleksandrii. Niebezpieczeństwo wpływu arian powróciło na nowo, gdy na ich stronę przeszedł cesarz Konstancjusz II, wtedy ponownie Atanazy ratował sie ucieczką, tym razem na pustynię egipską, gdzie ukrywał się przez 6 lat. Napisał tam dwie apologie, jedną w obronie Kościoła przeciwko arianom, a drugą w obronie własnej. Kolejny cesarz, Julian Apostata, jawnie sprzyjający poganom, też był prześladowcą Atanazego. Został skazany na banicję, by potem po raz czwarty powrócić do Aleksandrii, gdzie ponownie objął stolicę biskupią, gdy cesarzem był Jan, wierzący katolik. Po jego śmierci, kolejny cesarz po raz piąty chciał skazać na banicję wiernego pasterza, ale sprzeciwił się temu masowo lud i cesarz musiał odstąpić od swego zamiaru. Ze względu na Chrystusa i Jego Oblubienicę, Kościół, Atanazy sponiewierany i wycieńczony chorobą, umarł w roku 373 pozostawiając po sobie wiele traktatów teologicznych i pouczeń odnośnie życia duchowego. Jemu zawdzięczamy dzieło Żywot św. Antoniego. Św. Grzegorz z Nazjanzu wygłosił na jego cześć wspaniałą mowę pochwalną. Jego liturgiczne wspomnienie obchodzimy 2 maja. Ojciec Święty przedstawiając postać Atanazego w czerwcu 2007 roku streścił najważniejsze tezy jego traktatu chrystologicznego:
Najsławniejszym dziełem doktrynalnym świętego biskupa aleksandryjskiego jest traktat "O wcieleniu Słowa", boskiego logosu, który stał się ciałem, stając się takim, jak my dla naszego zbawienia. W dziele tym Atanazy, w zdaniu, które słusznie stało się sławne, stwierdza, że Słowo Boże "stało się człowiekiem, abyśmy stali się Bogiem; stało się widzialne w ciele, abyśmy mieli pojęcie o Ojcu niewidzialnym, On sam też doświadczał przemocy ludzi, abyśmy odziedziczyli niezniszczalność". Przez swoje zmartwychwstanie Pan sprawił bowiem, że znikła śmierć niczym "słomiany ogień". Podstawą całej walki teologicznej Atanazego była właśnie idea, że Bóg jest osiągalny. Nie jest Bogiem drugorzędnym, lecz Bogiem prawdziwym, a przez naszą jedność z Chrystusem możemy rzeczywiście połączyć się z Bogiem. Stał się On rzeczywiście "Bogiem z nami".
Opracowano
na tydz. 28.04.2024. - 05.05.2024.
Po nacisnięciu na niżej podany napis można przejść na drugą część strony głównej.
Poniżej link do treści "LISTU".
TREŚĆ LISTU.
OŚWIADCZENIE
PRZEWODNICZĄCEGO KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI
W ZWIĄZKU Z PUBLIKACJAMI DOTYCZĄCYMI
METROPOLITY KRAKOWSKIEGO KARD. KAROLA WOJTYŁY
Poniżej link do treści "OŚWIADCZENIA".
TREŚĆ Oświadczenia.
STANOWISKO
RADY STAŁEJ KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI
WOBEC DZIAŁAŃ JANA PAWŁA II
ODNOSZĄCYCH SIĘ DO PRZESTĘPSTW SEKSUALNYCH WOBEC MAŁOLETNICH
Poniżej link do treści "STANOWISKA".
TREŚĆ komunikatu.DO PARAFII NAJŚWIĘTRZEGO SERCA PANA JEZUSA ORAZ PARAFII NAJŚWIĘTRZEJ MARII PANNY WSPOMOŻENIA WIERNYCH :
Poniżej link do treści DEKRETU.
TREŚĆ DEKRETU.Poniżej link do map z budynkami przynależnymi do Paraffi NMP Wspomożenia Wiernych.
Mapa 1.Mapa 2.Bloki na Słoneczna 24 (w budowie).
Poniżej podajemy link do treści listu podpisanego przez Przewodniczącego Komisji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów Konferencji Episkopatu Polski.
TREŚĆ LISTU.