S Z C Z Ę Ś Ć B O Ż E
Tym śląskim pozdrowieniem witamy Was na naszej st«ronie internetowej
Ojciec Święty Jan Paweł II, powiedział "Niech nie znika to piękne pozdrowienie "Szczęść Boże" i "Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus". Pozdrawiajcie się tymi słowami, przekazując w ten sposób najlepsze życzenia (bliźnim). W nich zawarta jest wasza chrześcijańska godność. Nie dopuście, aby ją wam odebrano".
Jest nam niezmiernie miło, że odwiedziłeś naszą stronę. Znajdziesz na nich informacje o naszej posłudze duszpasterskiej, o wspólnotach, w których możesz pogłębiać swoją wiarę, a także dowiesz się co słychać w naszej parafii, jej historię.
Strona nasza od prawie 18 lat (09.03.2004) mieści się na Serwerze "OPOKA" pod adresem http://www.nmpwelnowiec.katowice.opoka.org.pl/
Fundacja Opoka została powołana przez Konferencję Episkopatu Polski w dniu 5 czerwca 1998 r. Jej zadaniem jest służenie Kościołowi katolickiemu w Polsce w zakresie tworzenia systemu elektronicznej wymiany informacji oraz serwisu internetowego www.opoka.org.pl.
Informacje o naszej parafii można znaleźć również na serwisie społecznościowym FB (facebook)
pod adresem jak niżej:
Link do "FB"
Link do stron internetowych na których online są Transmisje Mszy Świętej.
Link do stron internetowych na których online są Transmisje Mszy Świętej po polsku.
Link do listy Mszy Św. online w telewizji i radio.
LINK DOTYCZĄCY GŁOSU DZWONÓW KOŚCIOŁA NMP WSPOMOŻENIA WIERNYCH W KATOWICACH WEŁNOWCU.
SKARBONKA
Drodzy Parafianie i Przyjaciele parafii NMP Wspomożenia Wiernych.
Z serca dziękujemy za Waszą troskę i materialną pomoc w utrzymaniu naszej świątyni.
W czasie zagrożenia pandemią gdy liturgia celebrowana jest z ograniczoną ilością wiernych można
to bezpiecznie uczynić bez wychodzenia z domu wpłacając na nw. konto bankowe.
"DANE KONTA".
WAŻNE
Zarządzenia, Komunikaty i inne pisma Metropolity Katowickiego Arcybiskupa Wiktora Skworca
Treści tych dokumentów można przeczytać na końcu (dole)) strony.
"... Człowiek urodził się dla pracy. Kto pracuje z miłością, dla tego trud będzie lekki ..."
MYŚL KSIĘDZA BOSKO.
Świat wiary.
ks. Edward Staniek.
Teksty Pisma Świętego każą nam zatrzymać się dziś przez chwilę nad tajemnicą wiary. Autor Listu do Hebrajczyków zwraca uwagę na postawę Abrahama, ojca ludzi wierzących. Przypomina, że wiara to jest odpowiedzialność przed Bogiem. Na tym polega jej istota. Ludzie mogą nas skrzywdzić, oszukać, mogą kłamać, my również możemy oszukać innych. Zatem płaszczyzna odpowiedzialności człowieka przed człowiekiem jest krucha. Nie można na niej budować.
Możemy oszukiwać nawet samych siebie. Jakże często pod różnymi pretekstami próbujemy się usprawiedliwić z lenistwa, z gwałtownego charakteru, próbujemy się usprawiedliwić swoimi słabymi nerwami. Próbujemy oszukać samych siebie. Tylko Boga nie można oszukać. Wiara polega na budowaniu życia w wielkiej odpowiedzialności przed Nim. Piękna była wypowiedź sportowca, który tuż przed stadionem, po pięćdziesięciu kilometrach walki został zdyskwalifikowany. Powiedział, że moralnie czuje się posiadaczem srebrnego medalu. Co to znaczy? W prawdzie! Moralnie to znaczy w prawdzie. Mogę uczciwie powiedzieć, że nie popełniłem błędu. To wewnętrzne przekonanie. Ludzie mogą skrzywdzić. Bóg jest prawdą. I ile razy budujemy życie na prawdzie, tyle razy budujemy na niewzruszonym fundamencie, na skale, która nigdy ani tu na ziemi, ani w wieczności nie zawiedzie. Na tym polega wielkość człowieka odpowiedzialnego przed Bogiem.
Z kolei autor Księgi Mądrości sygnalizuje, że budowanie życia w oparciu o Boga powinno się dokonywać we wspólnocie, powinniśmy szukać tych, którzy chcą budować życie w odpowiedzialności przed Stwórcą. I nawiązuje do wyjścia z Egiptu, kiedy to Izraelici po kryjomu składają ofiarę i postanawiają we wspólnocie pokonać niebezpieczeństwa drogi przez pustynię. Trzeba poszukiwać ludzi, którzy chcą budować życie w odpowiedzialności przed Bogiem. Często jest to konspiracja. Świat nie lubi takich wspólnot, nie lubi takich połączonych rąk, które mają oparcie w prawicy Boga. Takie wspólnoty stają się nie do rozerwania. Można je zniszczyć, ale nie można tych połączonych rąk rozerwać. One są mocne mocą Boga. To jest druga prawda zawarta w dzisiejszych czytaniach. Jest nią wezwanie do poszukiwania ludzi, którzy chcą budować życie w odpowiedzialności przed Bogiem.
I wreszcie trzecia prawda, do której nawiązuje sam Chrystus. Życie jest pełne niespodzianek. Trzeba być gotowym i czujnym. Jezus porównuje atak zła na nas do akcji złodzieja. Złodziej jest trudny do uchwycenia. Znika rzecz i nie wiemy, kiedy i w jaki sposób ktoś ją ukradł. Wiemy tylko, że utraciliśmy naszą własność. Chrześcijanin musi być przygotowany na taki sprytny atak zła i nie może być nim zaskoczony nawet wtedy, kiedy ten atak jest skuteczny i człowiek coś traci. Zło, podobnie jak złodziej, będzie ciągle wykradać pewne wartości z naszego domu.
Również w sposób niespodziewany przychodzi do nas Bóg. Chrześcijanin powinien być przygotowany na takie nagłe nawiedzenie przez Boga, który przybywa po to, by umocnić, rozjaśnić, by powiedzieć: odwagi, wygrasz, wytrwasz, Ja jestem z tobą. Ta myśl jest zawarta w słowach Chrystusa, w Jego prośbie: niech biodra wasze będą przepasane i pochodnie w rękach waszych, czyli należy być czujnym, trzeba uważać na zło, które atakuje i ciągle będzie atakowało, oraz wyczulonym na dobro, które Bóg ofiarowuje w różnych nadzwyczajnych sytuacjach. Wiemy, jak często bywamy zaskoczeni dobrocią Boga. Tysiące razy częściej niż bolesnym doświadczeniem, chociaż doświadczenie pamiętamy długo, a dobrodziejstw najczęściej nie rozpoznajemy, traktując je jako coś, co się nam należy.
Uczestnicząc w Eucharystii, podziękujmy Panu Bogu za to, że i my możemy budować życie w odpowiedzialności przed Nim, że nie musimy rozrywać szat z tego powodu, że zostaliśmy skrzywdzeni, że nie budujemy życia na opinii ludzkiej, lecz na Bogu, który zawsze nagradza. Myślę, że złote medale za wygrane życie te wiecznie złote! rozda dopiero Bóg, a kryteria ich przyznawania będą zupełnie inne, niż się spodziewamy. "Pierwsi będą ostatnimi, a ostatni pierwszymi". Ta wielka ceremonia przyznawania nagród za prawość, uczciwość, wytrwanie, umiłowanie prawdy jest przed nami. Obyśmy byli na podium i umieli ucałować rękę dobrego Ojca wręczającego nam złoty medal za wygranie naszego życia na ziemi.
Treść tego dokumentów można przeczytać na końcu (dole)) strony
Święty Dominik przyszedł a świat około 1170 r. w Caleruega w Hiszpanii. Pochodził ze znakomitego rodu kastylijskiego Guzmanów. Nauki pobierał w Walencji i Salamance. Po studiach został kanonikiem w Osmie. W tym czasie ok. 1200 r. powstała nowa sekta, którą od miasta Albi nazwano albigensami. Ich zło polegało na tym, że zaprzeczali zasadniczym prawom wiary, jak: Trójca Święta, Wcielanie Syna Bożego i odkupienie, odrzucali Mszę świętą, małżeństwo i pozostałe sakramenty. Fanatyzm ich posunął się do burzenia kościołów i klasztorów, niszczenia obrazów, krzyży. Szerzyli prawdziwe spustoszenie w Kościele i w duszach ludzkich. Biskupi południowej Francji bezskutecznie trudzili się nad ich nawracaniem. Wówczas św. Dominik poradził im, aby głosili Ewangelie w całej jej czystości, naśladując Chrystusa w ubóstwie i wyrzeczeniu. Ta metoda zaczęła owocować. Do Dominika głoszącego z zapałem Ewangelię, zgłaszali się kapłani ochotnicy, z których powstał później Zakon Kaznodziejski (dominikanie). Dominik odbywał liczne podróże w różnych sprawach prowadząc wykłady i głosząc kazania. Zakładał też nowe domy swego zakonu, który już za jego życia bardzo się rozwinął. Zmarł 6 sierpnia 1221 r., kanonizowany w 1234 r. przez Grzegorza IX.
Św. Dominik odznaczał się prawością obyczajów i niezwykłą żarliwością o sprawy Boże. Był wybranym naczyniem świętości i łaski.
Edyta Stein (1891 - 1942)
"Ja, Edyta Stein, córka zmarłego kupca Zygfryda Stein i jego żony Augusty, z domu Kourant, urodziłam się 12 października 1891 roku we Wrocławiu. Posiadam obywatelstwo państwa pruskiego, jestem Żydówką". Tak określiła swój rodowód w jednym z oficjalnych życiorysów S. Teresa Benedykta od Krzyża - Błogosławiona Córka Kościoła i Izraela. Urodziła się w jedno z największych świąt żydowskich - "Dzień Pojednania" i całe Jej życie naznaczone zostało misją szukania jedności i pokoju w rozdartym nienawiścią świecie. W pierwszym okresie życia Edyta Stein szukała tej jedności w intensywnej pracy naukowej i samodoskonaleniu moralnym. We wczesnych latach młodości straciła wiarę w Boga Starego Przymierza. Na Jego miejsce postawiła ideał wiedzy doskonałej i pewnej. Znalazło to swoje odzwierciedlenie w Jej naukowych fascynacjach. W 1911 roku zdała maturę we Wrocławiu z odznaczeniem. W latach 1911 - 13 studiuje na Uniwersytecie Wrocławskim filologię germańską, historię, psychologię i filozofię, która w latach 1913 - 15 staje się główną dziedziną zainteresowań Edyty Stein. Przenosi się ona bowiem w tym okresie do Getyngi i rozpoczyna systematyczną współpracę z najwybitniejszym filozofem tego okresu - Husserlem (twórcą fenomenologii). W 1915 zdaje państwowy egzamin w Getyndze, pracuje jako siostra Czerwonego Krzyża w Czechach na froncie I wojny światowej. Wkrótce zdaje egzamin doktorski we Fryburgu Bryzgowijskim (1916) i przez dwa lata pełni funkcję asystentki Husserla we Fryburgu. W tym czasie coraz intensywniej zaczyna odkrywać w sobie głód Absolutu. Przyjaźni się też z polskim filozofemRomanem Ingardenem (świadectwem tej relacji jest obszerny zbiór listów Edyty Stein). W roku 1921 "przypadkowa" lektura "Życia" św. Teresy od Jezusa wywołuje głęboki przełom w Jej życiu, który zaowocował przyjęciem Chrztu w Kościele Katolickim (1 I 1922 r.). W latach 1922 - 1933 Edyta Stein intensywnie pogłębia swoją formację duchową - współpracuje z ośrodkami benedyktyńskimi, dominikańskimi, ale Jej główne zainteresowanie kieruje się ku Karmelowi. Od 1923 do 1931 jest nauczycielką w liceum żeńskim i w Instytucie Pedagogicznym SS. Dominikanek w Spirze. Wygłasza w wielu ośrodkach katolickich liczne prelekcje - między innymi o roli kobiety we współczesnym świecie. W 1933 sytuacja historyczna uświadamia Jej, iż jedynym środkiem przeciwstawienia się złu jest życie modlitwy i ofiary. Wstępuje do Karmelu w Kolonii (14 X 1933), gdzie otrzymuje nowe imię - S. Teresa Benedykta od Krzyża. Coraz głębiej odczuwa swoją jedność duchową z udręczonym narodem Izraela. Modli się o to, by przyjął On Krzyż Chrystusa w sposób świadomy, modli się też za Jego prześladowców. Przełożeni pozwalają Jej na kontynuowanie działalności pisarskiej. W czasie życia zakonnego powstają między innymi 2 dzieła: "Byt skończony a byt wieczny" i "Wiedza Krzyża" - studium o św. Janie od Krzyża. 21 IV 1938 r. S. Teresa Benedykta składa śluby wieczyste, a 31 XII tegoż roku musi ze względu na bezpieczeństwo opuścić Karmel w Kolonii i udaje się do Echt (Holandia). Jednak wyjazd ten nie uchronił Jej od losu pozostałych synów i córek Izraela. 2 VIII 1942 została aresztowana wraz ze swoja siostrą Różą przez gestapo i wywieziona do Brzezinki, gdzie 9 sierpnia obie zginęły w komorze gazowej. Ostatnimi słowami S. Teresy Benedykty wychodzącej z klauzury zakonnej było stwierdzenia: "Chodź Różo, idziemy za nasz Naród ..."
Ojciec Święty - Jan Paweł II - powiedział nawiązując do tego stwierdzenia, w homilii beatyfikacyjnej S. Teresy Benedykty od Krzyża w Kolonii - 1 V 1987 r. - następujące słowa: Ze swoim narodem i za swój naród poszła siostra Teresa Benedykta od Krzyża na zagładę wraz ze swą siostrą Różą. Nie przyjmuje jednak cierpienia i śmierci tylko biernie, łączy je świadomie z przebłagalnym czynem ofiarniczym naszego Odkupiciela Jezusa Chrystusa. "Już teraz przyjmuję z radością śmierć, którą Bóg dla mnie przeznaczył, z całkowitym poddaniem się Jego najświętszej woli", napisała kilka lat wcześniej w swym testamencie. "Proszę Pana, żeby zechciał przyjąć moje cierpienie i umieranie ku swej chwale i uwielbieniu, za wszystkie intencje... świętego Kościoła". Pan wysłuchał tę jej prośbę.
Święta Teresa Benedykta od Krzyża jest patronką trudnej jedności świata wciąż rozdzieranego przez liczne sprzeczności. Możemy mieć jednak nadzieję, że spełnią się zapisane przez nią słowa.
"Świat składa się z przeciwieństw, ale na końcu nic z nich nie pozostanie: ostanie się jedynie wielka miłość".
Choć o życiu świętego Wawrzyńca wiemy bardzo niewiele, przez stulecia - od starożytności do średniowiecza - był on jednym z najpopularniejszych chrześcijańskich świętych. Przypuszcza się, że Wawrzyniec urodził się na początku III wieku w Hiszpani, a jego rodzicami byli według tradycji, Orencjusz i Pacjencja. Papież Sykstus II wyniósł Wawrzyńca do godności diakona i powierzył mu administrację dóbr kościelnych oraz pieczę nad ubogimi w Rzymie. W tych latach władzę w imperium sprawował cesarz Walerian, który nie chciał pogodzić się z rosnącą popularnością chrześcijaństwa. Z jego inicjatywy wszczęto wówczas prześladowania Kościoła. Imperator między innymi zarządził egzekucje wszystkich biskupów, kapłanów i diakonów. Wawrzyniec był świadkiem jak papieża Sykstusa II pojmano i prowadzono na kaźń. Wawrzyniec podążył za nim wołając: "Ojcze, dokąd podążasz bez swojego syna? Dokąd zmierzasz święty kapłanie, bez swego diakona? Nigdy nie odprawiałeś Mszy Świętej bez swojego diakona, czymże więc mogłem ściągnąć na siebie niełaskę twoją?". Sykstus zdążył jeszcze odpowiedzieć: "Dla mnie steranego wiekiem jest przygotowana mniejsza próba. Ciebie czekają o wiele większe cierpienia i wspaniała korona chwały". Wawrzyniec nie przeląkł się, lecz uradował. Nie próbował nawet się ukryć, lecz z jeszcze większą gorliwością podjął się misji, którą zlecił mu papież, i rozdał cały majątek Kościoła chorym, biednym i najbardziej potrzebującym. Gdy zaś prefekt przybył z gwardzistami, by go uwięzić i dowiedzieć się, jaki jest stan majątku Kościoła rzymskiego, Wawrzyniec wskazał na biedaków i powiedział: "Oto są skarby Kościoła!". Rozwścieczony sędzia nakazał siec Wawrzyńca knutami i wolno palić ogniem, aż powie gdzie są skarby Kościoła. Wawrzyniec wśród tak wyszukanych katuszy miał jeszcze zdobyć się na słowa skierowane do swych oprawców: "Widzisz, że ciało moje już dosyć jest przypieczone z jednej strony, obróć je na drugą stronę". Ciało Świętego pogrzebał ze czcią św. Justyn Bohaterska śmierć św. Wawrzyńca wyjednała mu w Kościele najwyższy podziw i zapewniła chwałę.. Imię św. Wawrzyńca zostało włączone do Kanonu Mszy świętej i Litanii do Wszystkich Świętych. Jego grób należał do najchętniej nawiedzanych. Już za czasów cesarza Konstantyna I Wielkiego wystawiono bazylikę ku jego czci. Wstawiennictwa św. Wawrzyńca przyzywano w czasie pożarów i przeciw chorobom reumatycznym. Otoczono go też wieloma legendami, jak np. tą, że w każdy piątek schodzi on do czyśćca i wyzwala z niego jedną duszę. W ikonografii przedstawia się go jako młodzieńca, najczęściej w scenie męczeństwa, na rozpalonym ruszcie lub płycie z ogniem pod spodem. Nieraz ma przy sobie sakiewkę z pieniędzmi od papieża lub chleby, które rozdaje ubogim.
Święta Klara, duchowa siostra św. Franciszka, urodziła się w Asyżu 1193 r. Pochodziła ze szlachetnego rodu i posiadła stosowne wykształcenie. Matka przekazała jej wiarę, umiłowanie modlitwy, szacunek dla każdego człowieka i miłosierdzie dla ubogich. Nauczyła ją też haftować. Usłyszawszy o wyczynach biednego Jana Bernardone, zwróciła się do pobożnej sąsiadki, by zaprowadziła ją do niego. Pod wpływem rozmowy z nim postanowiła porzucić świeckie życie i poświęcić się Jezusowi, o czym zresztą marzyła już od dziecka. Dnia 18 marca 1212 r. otrzymała habit zakonny z rąk św. Franciszka. W jej ślady poszła jej siostra Agnieszka, potem także jej matka wraz z kilkoma szlachetnymi paniami. Tak powstał zakon klarysek. Spadek po ojcu rozdała ubogim. Kiedy armia Fryderyka II podeszła pod mury klasztoru, Klara stanęła w oknie trzymając monstrancję i modląc się. Widok ten tak podziałał na żołnierzy, że w popłochu pouciekali. Życie ziemskie Klara zakończyła 11 sierpnia 1253 roku. Pod koniec życia schorowana musiała pozostać w łóżku, podczas gdy siostry poszły na Pasterkę. Gdy w samotności rozważała tę tajemnicę, w wizji nadprzyrodzonej zobaczyła zebranych braci z Franciszkiem na Pasterce w kościółku Królowej Aniołów. Dlatego też w 1958 r. Pius XII ogłosił św. Klarę patronką telewizji. Jako wizjonerkę chorzy na oczy obrali ją sobie za swoją patronkę.
E.S.
Poniżej link do treści "KOMUNIKATU".
TREŚĆ Komunikatu.Poniżej link do treści "WEZWANIA".
TREŚĆ Wezwania.Poniżej link do treści "LISTU".
TREŚĆ LISTU.
>
Poniżej link do treści "KOMUNIKATU".
TREŚĆ KOMUNIKATU.Poniżej link do treści "KOMUNIKATU".
TREŚĆ KOMUNIKATU.Poniżej link do treści "KOMUNIKATU".
TREŚĆ KOMUNIKATU.Poniżej link do treści "SŁOWA".
TREŚĆ SŁOWA.DO PARAFII NAJŚWIĘTRZEGO SERCA PANA JEZUSA ORAZ PARAFII NAJŚWIĘTRZEJ MARII PANNY WSPOMOŻENIA WIERNYCH :
Poniżej link do treści DEKRETU.
TREŚĆ DEKRETU.Poniżej link do map z budynkami przynależnymi do Paraffi NMP Wspomożenia Wiernych.
Mapa 1.Mapa 2.Bloki na Słoneczna 24 (w budowie).Poniżej podajemy link do apelu podpisanego przez Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski oraz Arcybiskupa Metropolity Katowickiego z dnia 05.03.2021r.:
TREŚĆ APELU.Jeśli jesteś SENIORKĄ lub SENIOREM, ukończyłaś/ukończyłeś 70. rok życia zapoznaj sie z propozycją pomocy.
WIDOK PLAKATU DLA SENIORÓW.
Poniżej podajemy link do treści listu podpisanego przez Przewodniczącego Komisji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów Konferencji Episkopatu Polski.
TREŚĆ LISTU.